Kategoria: fizjomaster

W ostatnich latach współczesna fizjoterapia, jako dziedzina medycyny, dynamicznie się rozwija, stając się nie tylko kluczowym elementem procesu leczenia, ale także prewencji oraz poprawy jakości życia pacjentów. Postępy technologiczne, nowatorskie podejścia do rehabilitacji medycznej oraz coraz większe zrozumienie biomechaniki i neurofizjologii ciała ludzkiego przyczyniają się do wprowadzania na rynek nowych metod, oraz narzędzi terapeutycznych. W tym artykule omówimy najnowsze trendy i innowacje w fizjoterapii, które mogą znacząco wpłynąć na skuteczność terapii i komfort pacjentów.

Nowe technologie w fizjoterapii

Młodzi fizjoterapeuci mają dziś do dyspozycji całą gamę szkoleń rozwojowych, kształtujących zarówno kompetencje bezpośrednio potrzebne do pracy z klientem jak i te miękkie, ukierunkowane na odpowiednie podejście psychologiczne. Multidyscyplinarne, holistyczne podejście do terapii manualnej wymaga zapoznania się zarówno z historią rehabilitacji jak i najnowszymi trendami. Terapia TECAR lub terapia falą uderzeniową w gabinecie fizjoterapeuty już nikogo nie dziwią, zwiększając zakres rehabilitacji medycznej. Jeśli chcesz być na bieżąco z trendami zajrzyj na naszą stronę FIZJOMASTER.

Rehabilitacja przyszłości – rola sztucznej inteligencji i uczenie maszynowe

Sztuczna inteligencja (AI) oraz uczenie maszynowe (ML) znajdują coraz szersze zastosowanie w medycynie, zapewniając rozwój rehabilitacji, a fizjoterapia nie jest wyjątkiem. Algorytmy oparte na AI umożliwiają analizę ogromnych zbiorów danych pacjentów, co pozwala na indywidualizację terapii oraz przewidywanie wyników leczenia. Przykładowo, systemy te mogą analizować nagrania wideo z ćwiczeń pacjentów, identyfikować błędy posturalne i sugerować korekty w czasie rzeczywistym.

AI wspiera także diagnostykę, pomagając w ocenie obrazów medycznych, takich jak MRI czy CT, pod kątem zmian patologicznych. W kontekście rehabilitacji AI może monitorować postępy pacjenta, dostosowując program ćwiczeń do jego aktualnych potrzeb, co jest szczególnie istotne w procesie rehabilitacji pooperacyjnej czy pourazowej.

Wirtualna rzeczywistość (VR) i rzeczywistość rozszerzona (AR)

Wykorzystanie VR i AR w fizjoterapii otwiera nowe możliwości w zakresie rehabilitacji pacjenta, zwłaszcza terapia neurologiczna widzi tu rozwój i szansę w leczeniu bólu i niepełnosprawności dla pacjentów neurologicznych. Symulacje wirtualne mogą pomóc w odtwarzaniu środowisk, które są trudne do odwzorowania w rzeczywistości, co ma kluczowe znaczenie w rehabilitacji osób po udarach, urazach mózgu czy z chorobami neurodegeneracyjnymi.

Technologia VR jest również wykorzystywana w terapii bólu, zwłaszcza w przypadku bólu przewlekłego. Terapie takie jak Bobath, PNF, Cyriax czy integracja strukturalna mogą być podparte skutecznością systemów wirtualnych, zawód fizjoterapeuty przygotowuję Cię w realizacji tych działań w systemie opieki zdrowotnej. Zanurzenie pacjenta w wirtualnym środowisku może odwracać jego uwagę od dolegliwości, co sprzyja redukcji odczuwania bólu. Z kolei AR pozwala na interaktywne pokazywanie pacjentom poprawnej techniki wykonywania ćwiczeń, co jest niezwykle pomocne w edukacji pacjenta i poprawie efektywności terapii.

Chcesz zajrzeć w głąb swojego pacjenta, wykorzystaj funkcjonalne możliwości badania ultrasonograficznego razem z nami TU.

Skuteczne leczenie bólu a rozwój fizjoterapii

Terapia tkanek miękkich przy użyciu technik nowej generacji

Nowe metody terapii tkanek miękkich, takie jak techniki powięziowe, manipulacje powięzi, nowoczesna fizykoterapia, suche igłowanie czy narzędziowo wspomagana mobilizacja tkanek miękkich (IASTM), stają się coraz bardziej popularne.

Powięź, jako struktura mająca ogromny wpływ na biomechanikę ciała, zyskuje na znaczeniu w kontekście leczenia bólu i dysfunkcji ruchowych. Techniki manipulacyjne, skoncentrowane na uwalnianiu powięzi, są stosowane w celu redukcji napięcia i poprawy ruchomości, co jest kluczowe dla pacjentów z przewlekłymi problemami bólowymi.

Terapia manualna, rehabilitacja uroginekologiczna, rehabilitacja stomatologiczna, terapia falą uderzeniową czy terapia TECAR poszerzają zakres rehabilitacji medycznej, trochę sprzętu i do dzieła.

Igłoterapia sucha ma udowodnione działanie w zakresie leczenia bólu, wpisuje się w trend współczesnej rehabilitacji, a młodzi fizjoterapeuci chętnie sięgają po te narzędzie. Chcesz odbyć kurs, wpadaj do nas.

IASTM wykorzystuje specjalistyczne narzędzia do mobilizacji tkanek, co pozwala na precyzyjne oddziaływanie na obszary patologiczne, zwiększając skuteczność terapii. Badania wskazują na pozytywny wpływ tych technik na zmniejszenie bólu oraz poprawę zakresu ruchu, co przekłada się na szybszy powrót pacjentów do pełnej sprawności.

Studenci fizjoterapii poznają najnowocześniejsze metody pracy z pacjentem, są żywym świadectwem rozwoju współczesnej rehabilitacji w Polsce. Młodzi fizjoterapeuci rozwijają się w zakresie nowoczesnych metod specjalnych, treningu medycznego, terapii manualnej i wielu innych dziedzin w zakresie leczenia bólu pacjenta, ze szczególnym uwzględnieniem badań naukowych zawartych w Pubmed. Ale co ważne, rozwój następuje zawsze w oparciu o podwaliny, jaką jest historia rehabilitacji i wywiad medyczny.

Nowoczesne metody leczenia – regeneracja tkanek z zastosowaniem terapii komórkowej wsparciem dla procesu fizjoterapii?

Terapie komórkowe, takie jak stosowanie komórek macierzystych czy osocza bogatopłytkowego (PRP), są nowościami, które budzą ogromne nadzieje w kontekście regeneracji tkanek. Komórki macierzyste mają zdolność do różnicowania się w różne typy komórek, co pozwala na odbudowę uszkodzonych tkanek. PRP, z kolei, stymuluje procesy naprawcze poprzez dostarczenie skoncentrowanych czynników wzrostu bezpośrednio do miejsca urazu.

Obie metody zyskują na popularności w leczeniu urazów sportowych, chorób zwyrodnieniowych stawów oraz przewlekłych dolegliwości bólowych, oferując alternatywę dla tradycyjnych terapii. Badania kliniczne nad efektywnością tych terapii są obiecujące, jednakże wymagają dalszych badań, aby w pełni ocenić ich długoterminową skuteczność. Czy fizjoterapia to zawód przyszłości? Ewidentnie tak!

A jak już o ostrzyknięciach mówimy, to pamiętaj – STERYDY są na stany zapalne, nie leczą, doraźnie warto je zastosować, by mieć możliwość wdrożenia odpowiedniego postępowania, ale udowodniono ich szkodliwość w długofalowej perspektywie. Przy wielokrotnej iniekcji uszkadzają ścięgna.

Zajrzyj do nas, zostań z nami i odbieraj zawsze bieżące treści TU.

Historia medycyny – trzeba iść na przód!

Rehabilitacja funkcjonalna i neurorehabilitacja

Koncepcje rehabilitacji funkcjonalnej zyskują na znaczeniu w podejściu do pacjentów z różnorodnymi dysfunkcjami. Kaltenborn-Evjenth włożył olbrzymi wkład w rozwój medycyny ortopedycznej. Skupienie się na funkcjonalnych aspektach ruchu, takich jak chód, równowaga czy zdolności manipulacyjne, pozwala na dostosowanie terapii do codziennych potrzeb pacjentów. Tego typu podejście jest szczególnie istotne w przypadku osób starszych, u których zachowanie samodzielności jest kluczowe dla jakości życia.

Biofeedback w fizjoterapii profilaktycznej

Neurorehabilitacja, będąca subdyscypliną fizjoterapii, staje się coraz bardziej zaawansowana dzięki nowym technologiom oraz zrozumieniu plastyczności mózgu. Stosowanie technik takich jak neuromodulacja, blaze pod, biofeedback czy techniki rehabilitacji opartych na zadaniach umożliwia skuteczniejszą rehabilitację pacjentów z uszkodzeniami neurologicznymi.

Telerehabilitacja a indywidualizacja leczenia bólu, czy to się może udać?

Telemedycyna oraz telerehabilitacja stają się coraz bardziej popularne, szczególnie w kontekście pandemii COVID-19, która zmusiła do poszukiwania alternatywnych form kontaktu z pacjentami. Zdalna rehabilitacja pozwala na monitorowanie postępów pacjenta bez konieczności osobistego kontaktu, co jest wygodne i bezpieczne, zwłaszcza dla osób z ograniczoną mobilnością.

Platformy telemedyczne oferują możliwość prowadzenia sesji terapeutycznych na żywo, konsultacji oraz śledzenia wyników terapii. W połączeniu z aplikacjami mobilnymi, które monitorują aktywność fizyczną pacjenta, tele-rehabilitacja staje się skutecznym narzędziem w rękach fizjoterapeutów.

Chcesz odbyć szkolenie z zakresu manipulacji stawowych? Holistyczne podejście i leczenie bólu na jednym szkoleniu? Tak, to da się zrobić z Nami!

Integracja terapii komplementarnych w fizjoterapii z innymi dziedzinami medycyny

Współpraca z dietetykami i psychologami – holistyczne podejście a może multidyscyplinarna opieka pacjenta?

Coraz większe znaczenie w fizjoterapii ma podejście holistyczne, które zakłada współpracę z innymi specjalistami, takimi jak dietetycy czy psycholodzy. Zrozumienie roli diety w procesie rehabilitacji oraz wpływu czynników psychologicznych na wyniki terapii jest kluczowe dla osiągnięcia optymalnych rezultatów.

Dietetycy pomagają pacjentom w dostosowaniu diety do specyficznych potrzeb związanych z leczeniem urazów, stanów zapalnych czy regeneracją tkanek. Z kolei psycholodzy wspierają pacjentów w radzeniu sobie ze stresem, bólem przewlekłym oraz motywują do systematycznego uczestnictwa w terapii.

Fizjoterapia profilaktyczna jako element medycyny prewencyjnej

W kontekście rosnącej świadomości zdrowotnej, fizjoterapia odgrywa coraz większą rolę w prewencji urazów i chorób. Profilaktyczne podejście do zdrowia, polegające na regularnych ocenach funkcji ruchowych, treningu stabilizacji oraz edukacji pacjentów, staje się standardem w praktyce fizjoterapeutycznej.

Współpraca fizjoterapeutów z lekarzami medycyny pracy oraz specjalistami w zakresie ergonomii pozwala na identyfikację czynników ryzyka w miejscu pracy oraz wprowadzenie działań zapobiegawczych, co znacząco zmniejsza ryzyko urazów zawodowych i poprawia jakość życia pracowników.

A jeśli lubisz ergonomie, ta strona jest dla Ciebie zdrowafirma.com

Postaw na rozwój – kierunki w fizjoterapii?

Fizjoterapia, jako dynamicznie rozwijająca się dziedzina medycyny, nieustannie ewoluuje, wprowadzając nowe technologie, metody terapeutyczne oraz podejścia do leczenia. Innowacje takie jak sztuczna inteligencja, terapia komórkowa czy techniki VR i AR zmieniają sposób, w jaki pacjenci są rehabilitowani, oferując im coraz bardziej spersonalizowane i skuteczne metody leczenia. W połączeniu z podejściem holistycznym i integracją z innymi dziedzinami medycyny, fizjoterapia staje się kluczowym elementem nie tylko leczenia, ale i prewencji, poprawiając jakość życia pacjentów na każdym etapie ich zdrowotnej drogi.

Świadomość i zrozumienie tych nowości w fizjoterapii są niezbędne dla każdego specjalisty, który pragnie świadczyć usługi na najwyższym poziomie, dostosowane do potrzeb współczesnego pacjenta.

Psychosomatyka do interdyscyplinarna dziedzina medycyny badająca wpływ psyche na soma człowieka. Pytasz swojego klienta jak się czuje? Wiesz, jak leczyć objawy zaburzeń pscyhosomatycznych? W środowisku, w którym funkcjonujemy, przy obciążeniach, z którymi każdego dnia musimy się zmierzyć, takimi jak: uzależniające substancje (alkohol, nikotyna, leki), stres i procesy poznawcze czy zaburzenia osobowościowe. Reakcja somatopsychiczna i objawy pojawiające się w ciele, stają się kluczowe w diagnostyce i staraniach o lepsze zdrowie klienta. Podejście holistyczne, multidysyplinarne, połączenie umysłu i ciała, osiągnięcie balansu, są fundamentem psychosomatyki, które zyskuje coraz większe znaczenie w opiece zdrowotnej.

Psychoterapia przez ciało ? Etymologia i historia psychosomatyki

Termin „psychosomatyka” pochodzi od greckich słów „psyche” (dusza, umysł) i „soma” (ciało). Pierwsze podejście do zrozumienia psychosomatyki wykonano dopiero w XX wieku, przez badaczy takich jak Franz Alexander i Georg Groddeck. Wykształciło się ono jako odrębna dziedzina medycyny. Wiesz, że choroby ciała są ściśle związane ze zdrowiem psychicznym? Ich prace zwróciły uwagę na wpływ nieświadomych konfliktów na rozwój chorób somatycznych, co było przełomowe w zrozumieniu powiązań między psychiką a ciałem.

Pamiętasz na studiach zajęcia o stresie i jego wpływie na ciało, jakie szlaki aktywuje? Skończmy z mitem, iż jest on tylko negatywny (dystres)! Pozytywne oddziaływanie stresu jest nam potrzebne, działa motywująco do funkcjonowania, napędza nas (eustres), ograniczając występowania negatywnych objawów somatycznych.

Na kursie Terapia Wisceralna poruszamy kwestie energetyki pacjenta, zanurz się w świat odczuć i subtelnego dotyku.

Psychosomatyka w kontekście współczesnej medycyny

Współczesna medycyna psychosomatyczna jest połączeniem psychoterapii, farmakoterapii i technik relaksacyjnych w całościowym ujęciu opieki nad pacjentem. W praktyce często spotykane są osoby, u których występują choroby somatyczne, takie jak choroby mięśni, choroby stawów lub zaburzenia trawienia, wykazujące się brakiem patologicznych wyników badań obrazowych i laboratoryjnych. Psychosomatyka dostarcza narzędzie do leczenia przyczyn tych zaburzeń, kładąc nacisk na wpływ emocji, który ich dotyczy.

Modele i mechanizmy zaburzeń somatyzacyjnych

Model stresu Hansa Selyego to jeden z fundamentalnych paradygmatów w psychosomatyce, który zawiera informacje, jak chroniczny stres może prowadzić do wyczerpania zasobów adaptacyjnych organizmu, co w konsekwencjach skutkuje pojawieniem się chorób somatycznych. Przewlekły stres uruchamiający działanie fizjologicznego mechanizmu, takiego jak uwolnienie glikokortykosteroidów, co w końcowym momencie może uszkadzać narządy i osłabiać funkcjonowanie organizmu.

Teoria psychodynamiczna oznacza, że ​​nieświadome konflikty mogą manifestować się jako objawy somatyczne. Na przykład pacjenci z nierozwiązanymi problemami, nieprzerobioną traumą mogą odczuwać dolegliwości w zakresie cielesności. Zadaj sobie pytanie w takim razie, czy moje ciało ma wpływ na psychikę? Ano ma, gorszy sen, zmęczenie, więcej pracy…brzmi znajomo? I tak powstaje błędne koło, bo gdy jesteś niewyspany i zmęczony, Twoja głowa nie działa prawidłowo.

Klasyfikacja chorób psychosomatycznych – a jak wygląda Twoja praktyka gabinetowa?

Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest schorzeniem, którego etiologia obejmuje również przyczyny genetyczne, jak i psychiczne. Silny stres może zaostrzyć objawy AZS, takie jak świąd i zaczerwienienie skóry. To ważne, aby uwzględnić aspekt psychiczny w tej chorobie skóry.

Zespół jelita drażliwego (IBS) początkowo przebiega z objawami zapalenia, objawiającymi się wzdęciami i trudnościami z wypróżnieniem. IBS jest silnie powiązany ze stresem oraz problemem, który dotyczy lęku i depresji. W związku z tym leczeniem IBS powinno być nakierowane nie tylko na elementy dietetyczne, ale także wsparcie mentalne.

Migrena neurologiczna charakteryzująca się nawracającymi objawami połowiczego bólu głowy, często występującymi nudnościami i nadwrażliwością na światło jest zasilana stresem. Czynniki krytyczne, takie jak przewlekły stres, alkohol i słodycze często wywołują napady migreny i występowanie objawów zbliżonych do aury. Ważna jest także gospodarka hormonalna, szczególną rolę odgrywa estrogen u kobiet. Aby skutecznie leczyć migreny, należy ustalić strategie radzenia sobie ze stresem.

Oczywiście lista chorób psychosomatycznych jest zdecydowanie większa, jednak wymieniliśmy te najczęstsze i najistotniejsze w populacji ze względu na przebieg choroby i rolę objawów.

Objawy zaburzeń, diagnostyka i leczenie chorób psychosomatycznych

Rozpoznanie zaburzeń psychosomatycznych wymaga holistycznego rozpoznania, które obejmuje również ocenę somatyczną, jak i funkcje psychospołeczne dotyczące stylu życia, jego jakości i komfortu. Przyczyny chorób psychosomatycznych nie są do końca poznane i wymagają dalszych badań, ale choroby psychiczne na pewno sprzyjają ich występowaniu. Narzędzia diagnostyczne, takie jak kwestionariusze diagnozujące poziom stresu, lęku, snu lub roli społecznej, mogą być pomocne w usuwaniu przyczyn dolegliwości psychosomatycznych.

Leczenie zaburzeń psychosomatycznych często wymaga współpracy interdyscyplinarnej, wspartej wieloczynnikową psychoterapią (jak wcześniej wspomnieliśmy, choroby psychiczne są istotnym czynnikiem predykcyjnym relacji somatopsychicznej), farmakoterapią oraz technikami relaksacyjnymi. Psychoterapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest uznawana za szczególne stosowaną w tych zaburzeniach, ponieważ pomaga pacjentowi zrozumieć i zmienić dysfunkcjonalne wzorce myślowe oraz urządzenia wykonawcze, które mają zastosowanie ze stresem.

Farmakoterapia w tłumieniu emocji pacjenta może być powiązana z zastosowaniem środków przeciwdepresyjnych, takich jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) lub inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Leki te mają zastosowanie w leczeniu objawów somatycznych związanych z konsekwencjami depresyjno-lękowymi. W niektórych przypadkach stosuje się leki przeciw lękowe oraz miorelaksanty, które powodują rozluźnienie mięśniowe.

Tłumienie emocji i przewlekły stres, znasz sposoby leczenia zaburzeń psychosomatycznych? – praktyka kliniczna

W praktyce klinicznej multimodalne podejście do terapii zaburzeń będzie kluczowe. Wnioski ze szczegółowego wywiadu psychospołecznego stają się kluczowymi wynikami badań stresogennych oraz czynnikami ograniczającymi, które mogą stanowić istotną kwestię w walce o dobrostan psychofizyczny pacjenta. Współpraca z psychoterapeutami i psychiatrami, farmakologami klinicznymi oraz fizjoterapeutami jest szczególnie ważna u pacjentów, u których standardowe leczenie somatyczne nie przynosi oczekiwanych rezultatów.

Pamiętaj też o nerwie błędnym i jego roli w dystrybucji objawów psychosomatycznych, eustres i dystres są z jego funkcją bardzo mocno powiązane. Zwróć też uwagę na jego wkład w leczeniu i odczuwaniu bólu oraz komunikacji. Pisaliśmy o nim TU

Jak się rysuje przyszłość psychosomatyki?

Psychosomatyka ma potencjał, aby grać coraz większą rolę w przyszłości medycyny. Dalsze badania nad mechanizmami zachodzącymi między umysłem i ciałem mogą zostać wykorzystane do nowych, bardziej skutecznych metod terapeutycznych. Równocześnie, warto też zwrócić uwagę lekarzy, iż tabletki nie są jedyną formą radzenia sobie z dolegliwościami psychosomatycznymi i niosą skutki uboczne.

Psychosomatyka jest kluczową dziedziną medycyny, która bada powiązania między stanem fizycznym i psyche pacjenta. Choroby psychosomatyczne, takie jak atopowe zapalenie skóry, zespół jelita drażliwego czy migreny, pokazują jak duży wpływ na organizm, ma psychiczny stan na somatyzacje objawów u pacjentów. Integracja psychoterapii, farmakoterapii i technik relaksacyjnych fizjoterapii w dolegliwościach psychosomatycznych umożliwia bardziej holistyczne i skuteczne działanie na rzecz zdrowia. W związku z tym, że ich zastosowanie i leczenie są niezbędne w nowoczesnym systemie opieki zdrowotnej.

Zapraszamy Cię w niezwykłą przygodę związaną z diagnostyką stanu klinicznego pacjenta. Diagnostyka to podstawa, przejdziesz z nami przez jej meandry, kluczowe momenty, żółte i czerwone flagi oraz spróbujemy przekonać, że warto to robić… bo FizjoMasTer bada swojego pacjenta i nie pozwólmy, aby mówiono inaczej. Diagnostyka pacjenta jest podstawową skutecznej fizjoterapii. Dzięki niej fizjoterapeuci mogą wykryć naturę problemu pacjenta, co jest niezbędne do zaplanowania leczenia. W tym wpisie blogowym omówimy, dlaczego diagnostyka jest tak istotna, na czym polega metoda oceny diagnostycznej oraz jakie są cechy dobrze przeprowadzonego wywiadu i badania przedmiotowego.

O żółtych i czerwonych flagach pisaliśmy tutaj

Dlaczego diagnostyka jest kluczowa?

W fizjoterapii, jak w każdej dziedzinie medycyny, dokładna diagnostyka stanowi podstawę dla wszystkich działań terapeutycznych. Wymaga od nas tego nie tylko prawo, ale też etyka naszej pracy. Dokładna diagnostyka istotnie wpływa na:

1. Precyzyjne rozwiązanie problemu – poprzez identyfikację źródła bólu lub dysfunkcji jest kluczowa dla efektów końcowego leczenia.
2. Personalizacja leczenia – każdy pacjent jest inny, dlatego też indywidualne leczenie, szczegółowe leczenie są mocno skorelowane z procesem diagnostycznym.
3. Monitorowanie postępów – regularna ocena stanu pacjenta, profilaktyka, pozwala na zastosowanie leczenia w momencie gdy jest ono najbardziej wskazane i  pożądane.

Lej diagnostyczny

Metoda leja diagnostycznego pozwala na uzyskanie optymalnego procesu leczenia pacjenta przez narzędzia, które umożliwiają fizjoterapeutom skuteczne zawężanie zasięgu stosowanych technik diagnostycznych. Proces ten prowadzi do dalszego leczenia i obejmuje dalsze etapy:

1. Wywiad ogólny, polegający na gromadzeniu informacji o stanie zdrowia pacjenta, historii chorób oraz stylu życia.
2. Badanie przedmiotowe, obejmujące funkcję ograniczającą ruch, w tym palpację, ocenę zakresu ruchu oraz badania specjalistyczne.
3. Analiza funkcjonalna  pacjenta, czyli ocena funkcji wykonawczych, takich jak działanie, wykorzystanie urządzeń w życiu codziennym czy możliwości wykonywania czynności.
4. Hipoteza diagnostyczna, i powiedzmy to sobie realnie, nie ma możliwości by na pierwszym spotkaniu zawsze postawić trafną diagnozę dolegliwości pacjenta, szczególnie jeżeli chodzi o ból!
5. Ostateczna diagnoza, czyli ustalenie dokładnego źródła problemu i zaplanowanie leczenia na bazie wcześniejszej hipotezy i efektów wdrożonych działań.

Na naszych szkoleniach dużo mówimy o diagnostyce, wpadnij na Anatomia Palpacyjna – ciało pacjenta nie będzie już miało przed Tobą tajemnic.

Cechy dobrze przeprowadzonego wywiadu

Nie wiem, jakie masz odczucia co do rozmowy z pacjentem, ale naprawdę, śmiem twierdzić, że dobrze poprowadzona rozmowa z pacjentem, z zaakcentowaniem najważniejszych wątków jest kluczem do postawienia dobrej diagnozy… przepraszam, do dobrego wnioskowania klinicznego, czyli hipotezy diagnostycznej dotyczącej funkcjonalnego stanu pacjenta. A więc czym jest i jak wygląda dobry wywiad, na pewno warto zacząć od podstawowego pytania, z czym dany pacjent do nas trafił, co go boli, albo co chce sprawdzić. Wydaje się błahe, ale często potrzeba pacjenta jest pomijana, a on musi się wygadać. Gdy już wiemy, co go boli, to warto zapytać o rodzaj bólu, jego charakter, czyli poznać odpowiedź czy kłuje, piecze, pali a może pacjent czuje strzały, każdy z tych opisów może być dla Was bezcenną informacją zwrotną. Sądzę, że dalej istotne jest czy do problemu przyczynił się jakiś uraz, a może to suma mikro przeciążeń i od dawna pacjent coś odczuwał, czyli de facto czy to nagłe, czy przewlekłe, pozwala nam to stwierdzić czy możemy mieć do czynienia ze stanem zapalnym, bądź morfologicznym uszkodzeniem tkanki. Codzienne zachowania także będą dość istotne, czy np. czy boli go bark, bo jest kaskaderem i gra w filmach akcji, czy wyprowadzał psa, a może nie zauważa istotnej przyczyny dolegliwości, codzienna praca może mieć także istotne znaczenie (stereotyp ruchowy), ale też hobby będzie tu ważnym elementem, szukamy dziury w całym, drążymy. Warto dopytać co pogarsza jego odczucia, a co wpływa na polepszenie jego stanu. Oczywiście dalej tematy związane z ogólnym stanem zdrowia, czy choruje, a może na coś się leczy, być może wcześniej coś się wydarzyło i był hospitalizowany a jeśli tak to z jakiego powodu. Czasami, a nawet częściej zdarza się, że wcześniejszy, nieprawidłowo prowadzony uraz doprowadza do powikłań… i tu znowu oklepany temat „blizna”… tak ona ma znaczenie. Farmakologia też będzie ważną sprawą, część leków rozszerza naczynia krwionośne, wpływa na krążenie, część wręcz odwrotnie, leki na nadciśnienie, czy cukrzycę też nie są obojętne dla stanu naszego organizmu. Oczywiście nie mówię już o lekach przeciwbólowych, o nich już wszystko zostało powiedziane, tylko w ostateczności, gdy nie ma wyjścia. Ale to już rola lekarza. A na koniec, chyba najważniejsze a rzadko wypowiadane pytanie: Czego pacjent od Ciebie oczekuje? 

Przedmiotowe  i podmiotowe badanie pacjenta

Ocena pacjenta w fizjoterapii jest złożonym procesem diagnostycznym, który składa się z badania podmiotowego i przedmiotowego. Badanie podmiotowe obejmuje szczegółowy wywiad z pacjentem, pozwalający na zebranie istotnych danych dotyczących historii choroby, stylu życia, czynników ryzyka oraz obecnych dolegliwości. Informacje te są kluczowe dla zrozumienia kontekstu klinicznego i pomagają w zidentyfikowaniu potencjalnych przyczyn problemów zdrowotnych. Następnie przeprowadzane jest badanie przedmiotowe, które obejmuje ocenę postawy, palpację tkanek, ocenę zakresu ruchu, testy siły mięśniowej oraz specjalne testy diagnostyczne. Ocena neurologiczna oraz funkcjonalna stanowią integralne elementy tego procesu, umożliwiając kompleksową analizę stanu funkcjonalnego pacjenta. Precyzyjne i systematyczne przeprowadzenie tych badań jest kluczowe dla prawidłowej diagnozy i efektywnego planowania terapii, co przekłada się na poprawę jakości życia pacjenta. 

Zasady diagnostyki jamy brzusznej poznasz na kursie Terapii Wisceralnej 

Zapraszamy na profesjonalne kursy i szkolenia dla Fizjoterapeutów

Dla fizjoterapeutów, którzy chcą uzyskać dostęp do wiedzy i umiejętności w zakresie zastosowania specjalistycznych form terapii pacjenta, organizujemy kursy i szkolenia. Nasze programy edukacyjne są skonstruowane tak, aby mieć czas na przełożenie wiedzy teoretycznej w niezbędne umiejętności praktyczne. Dołącz do nas i rozwijaj swoje możliwości z FizjoMasTer.com, aby lepiej pomagać swoim pacjentom!

Zapraszamy do kontaktu i rejestracji na nasze szkolenia. Zdobądź RAZEM z nami umiejętności, które wyniosą Twoją praktykę na wyższy poziom.

Techniki manualne narządów

Leczenie narządów wewnętrznych to zaawansowane podejście terapeutyczne, którego głównym celem jest poprawa funkcjonowania narządów trzewnych poprzez precyzyjne manipulacje manualne na poziomie jamy brzusznej oraz innych powiązanych obszarów ciała. Opracowana przez Jeana-Pierre’a Barrala, francuskiego osteopatę, od lat 80. XX wieku, terapia wisceralna opiera się na głębokim zrozumieniu anatomii, fizjologii oraz subtelnych powiązań między narządami wewnętrznymi a strukturami mięśniowo-szkieletowymi wspomagając leczenie układu wisceralnego.

Barral zauważył, że zaburzenia funkcji narządów wewnętrznych mogą prowadzić do różnorodnych objawów klinicznych oraz wpływać na funkcjonowanie układu ruchu. Dlatego też terapia wisceralna koncentruje się na identyfikacji i korekcji ewentualnych ograniczeń ruchomości oraz funkcji narządów wewnętrznych, co może prowadzić do poprawy ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Krótkie wprowadzenie do historii i rozwoju tej techniki.

Rola terapii trzewnej sięga lat 80. XX wieku, kiedy to Jean-Pierre Barral rozpoczął swoje pionierskie badania nad złożonymi powiązaniami między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym. Bazując na swojej diagnostyce osteopatycznej i głębokim zrozumieniu anatomicznych oraz fizjologicznych funkcji ciała, Barral opracował unikalne techniki manualne, które miały na celu przywrócenie naturalnej ruchomości oraz funkcji narządów wewnętrznych.

Początkowo skupiał się głównie na manipulacjach w obrębie jamy brzusznej, wpływając na ruchomość narządów. Koncentrując się na delikatnych manipulacjach tkankami miękkimi wokół narządów, indukując leczenie układu wisceralnego. Rozwój tych technik był stopniowy, wzbogacony o nowe odkrycia i techniki, które umożliwiały bardziej precyzyjne i efektywne interwencje terapeutyczne, niwelując dysfunkcje trzewne.

Obecnie osteopatia wisceralna jest powszechnie stosowana przez fizjoterapeutów, osteopatów oraz innych specjalistów rehabilitacji na całym świecie. Jej rosnąca popularność wynika z jej kompleksowego podejścia do zdrowia, uwzględniającego zarówno fizyczne, jak i funkcjonalne aspekty ciała. Ma wielu kontynuatorów, ale też jest wiele osób, które dziś rozwijają swoje indywidualne techniki manualne, wpływające na narządy jamy brzusznej, bazując na anatomii, fizjologii i nowoczesnych badaniach naukowych. W kolejnych częściach artykułu zgłębimy główne zasady działania terapii wisceralnej, wskazania do jej stosowania, korzyści oraz przeciwwskazania, aby przedstawić pełen obraz tej zaawansowanej metody terapeutycznej.

Zasady pracy narządów i mechanizmy działania – funkcjonalna terapia trzewi

Wyjaśnienie, czym jest i jaka jest rola terapii trzewnej

Fizjoterapia wisceralna opiera się na założeniu, że narządy wewnętrzne mają zdolność do ruchu w obrębie trzewi i innych przestrzeni ciała. Każdy narząd powinien posiadać odpowiednią ruchomość, która umożliwia mu prawidłowe funkcjonowanie. Zaburzenia w tej ruchomości mogą prowadzić do dysfunkcji narządów trzewnych , co z kolei może przejawiać się różnorodnymi objawami klinicznymi.

Techniki terapii wisceralnej polegają na delikatnych, manualnych manipulacjach, których celem jest przywrócenie naturalnej ruchomości narządów oraz ich otaczających tkanek. Terapeuta wykonuje subtelne manipulacje przywracające ruch trzewny, które mogą obejmować lekkie naciski, rozciąganie, czy delikatne przesuwanie tkanek. Poprzez te działania stymuluje się układ nerwowy, naczyniowy oraz limfatyczny, co sprzyja poprawie krążenia krwi i limfy, lecząc dysfunkcje trzewne

Mechanizmy fizjologiczne i biologiczne za nią stojące

Efekty terapii wisceralnej wynikają z różnych mechanizmów fizjologicznych i biologicznych. Manipulacje wykonywane przez terapeutę mogą zmniejszać napięcie tkankowe i regulować ciśnienie wewnątrz jam ciała wpływ na ruch trzewny, poprawiać ukrwienie oraz wspierać naturalne mechanizmy oczyszczania i detoksykacji organizmu niwelując patologie narządów. Stymulacja receptorów nerwowych i mechaniczna manipulacja tkankami może wpływać na regulację autonomicznego układu nerwowego oraz turgor narządów, co ma kluczowe znaczenie dla utrzymania homeostazy organizmu.

Ponadto ta metoda terapii manualnej może mieć wpływ na mobilizację płynów ustrojowych, co jest istotne dla poprawy funkcji limfatycznych i odpornościowych organizmu. Poprzez optymalizację funkcjonowania narządów wewnętrznych, terapia wisceralna może również wpływać na ogólną zdolność organizmu do samoregulacji i zdrowienia, regulując patologie narządów.

Powiązania między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym

Istnieje silna interakcja między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym. Dysfunkcje generowane przez narządy jamy brzusznej mogą prowadzić do zmian w postawie ciała, napięć mięśniowych oraz ograniczeń ruchowych. I tu ważna jest osteopatyczna diagnostyka i badanie trzewi. Na przykład, problemy z przewodem pokarmowym mogą wpływać na funkcjonowanie kręgosłupa lędźwiowego poprzez zmiany w postawie lub napięciu mięśniowym. Z kolei, zaburzenia w funkcjonowaniu mięśni i stawów mogą negatywnie wpływać na perystaltykę jelit. Terapia wisceralna, identyfikując i korygując te wzajemne powiązania, dąży do przywrócenia równowagi i optymalnego funkcjonowania całego organizmu a bazą jej działania jest precyzyjna anatomia.

Wskazania do Terapii Wisceralnej

Terapia wisceralna jest skuteczną metodą terapeutyczną w leczeniu różnorodnych schorzeń oraz dolegliwości, których podłożem często są dysfunkcje narządów wewnętrznych. Metoda ta opiera się na głębokim zrozumieniu anatomicznych i fizjologicznych powiązań między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym, co pozwala na kompleksowe podejście do leczenia pacjenta. Kluczowe jest także umiejętne badanie trzewi, które doprecyzuje Twoje działanie terapeutyczne.

Lista schorzeń i dolegliwości, w których terapia trzewna jest skuteczna – chcesz poznać?

1. Problemy z układem pokarmowym

– Zespół jelita drażliwego IBS. Pacjenci cierpiący na IBS mogą doświadczać bólów brzucha, wzdęć, biegunki lub zaparcia. Terapia wisceralna może pomóc w normalizacji perystaltyki jelitowej i redukcji objawów.
– Zaparcia. Manipulacje wisceralne mogą wspomagać prawidłowe funkcjonowanie jelit, co może poprawić regularność wypróżnień.
– Problemy z trawieniem. Osoby z dyskomfortem żołądkowym, niestrawnością, czy zgagą mogą znaleźć ulgę dzięki terapii wisceralnej, która wpływa na funkcje trawienne.

Badania TUTAJ 

2. Schorzenia wątroby i woreczka żółciowego
– Przewlekłe zapalenie wątroby. Terapia wisceralna może wspomagać procesy regeneracyjne wątroby oraz poprawiać krążenie w obrębie tego narządu.
– Kamica żółciowa. Manipulacje terapeutyczne mogą pomóc w łagodzeniu bólu i poprawie funkcji woreczka żółciowego.

3. Problemy z układem moczowym

Przewlekłe infekcje pęcherza. Terapia wisceralna może wspomagać funkcje nerek i pęcherza moczowego, co może pomóc w redukcji częstości infekcji.

Badania TUTAJ 

4. Dysfunkcje układu oddechowego

Przewlekły kaszel. Manipulacje terapeutyczne mogą wpłynąć na poprawę ruchomości przepony i redukcję nadmiernego napięcia mięśniowego, co jest często związane z problemami oddechowymi. Fizjoterapia oddechowa czerpie z oddechu i jego pływu na organizm.

5. Bóle pleców i kręgosłupa.

Bóle pleców związane z problemami żołądkowymi. Dysfunkcje narządów wewnętrznych, takie jak problemy żołądkowe, mogą wpływać na postawę ciała i napięcie mięśniowe. Terapia wisceralna może pomóc w identyfikacji i korekcji tych powiązań.

Badania TUTAJ 

6. Stres i napięcie emocjonalne

Terapia wisceralna może mieć również korzystny wpływ na redukcję napięcia emocjonalnego poprzez regulację układu autonomicznego, co przyczynia się do ogólnego zwiększenia komfortu psychicznego i fizycznego.

Jak widzisz, powyższe przykłady jasno wskazują obszary pracy, gdzie realizują się fizjoterapeuci wykonujący masaż brzucha.

Korzyści ze stosowania Terapii Wisceralnej

Poprawa funkcji narządów wewnętrznych

Terapia wisceralna może znacząco poprawić działanie narządów wewnętrznych poprzez stymulację ich naturalnej ruchomości oraz optymalizację krążenia krwi, limfy i płynów tkankowych. Manipulacje terapeutyczne mają na celu przywrócenie prawidłowego ruchu i położenia narządów, co sprzyja ich lepszemu ukrwieniu oraz zdolności do efektywnego wykonywania swoich funkcji fizjologicznych. Na przykład, poprzez delikatne techniki terapeutyczne możliwe jest wspomaganie perystaltyki jelitowej, co może przynieść ulgę pacjentom z zespołem jelita drażliwego IBS lub innymi zaburzeniami trawiennymi.

Terapia bólu i dyskomfortu

Dzięki terapii wisceralnej możliwa jest skuteczna redukcja bólu i dyskomfortu wynikająca z zaburzenia funkcji narządów oraz ich powiązaniami z układem mięśniowo-szkieletowym. Techniki normalizacji napięcia pomagają w zmniejszeniu oporu tkankowego, który może być przyczyną bólu, oraz w redukcji stanów zapalnych czy obrzęków. Pacjenci cierpiący na przewlekłe bóle brzucha, bóle pleców związane z problemami żołądkowymi, czy dyskomfort związany z przewlekłymi problemami wątrobowymi, mogą doświadczyć znaczącej poprawy po serii sesji terapeutycznych.

Poprawa ruchomości i elastyczności tkanek

Terapia wisceralna wspomaga również poprawę ruchomości i elastyczności tkanek, co jest kluczowe dla ogólnego zdrowia i funkcjonowania organizmu. Poprzez delikatne manipulacje tkankami, terapeuta może zmniejszać adhezje i zrosty, które mogą ograniczać naturalną ruchomość narządów oraz struktur mięśniowo-szkieletowych. Optymalizacja ruchomości tkanek wspiera prawidłowe funkcjonowanie narządów, zapewniając lepsze dopływy krwi i limfy, co z kolei sprzyja procesom regeneracyjnym i zdrowieniu.

Korzyści te sprawiają, że terapia wisceralna jest szeroko stosowana jako skuteczna metoda terapeutyczna w leczeniu różnorodnych schorzeń i dolegliwości, które mają swoje podłoże w dysfunkcjach narządów wewnętrznych oraz ich powiązaniach z innymi częściami ciała. Regularne sesje terapeutyczne mogą nie tylko przynosić ulgę w istniejących objawach, ale również wspierać ogólny proces zdrowienia i poprawy jakości życia pacjentów.

Przeciwwskazania i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem terapii wisceralnej istotne jest zrozumienie potencjalnych przeciwwskazań oraz środków ostrożności, które mogą mieć kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i skuteczności terapii. Fizjoterapeuci, jako zawód medyczny i zaufania publicznego mają obowiązek wykluczyć wszelkie opcje wystąpienia zdarzeń niepożądanych.

Przeciwwskazania do stosowania terapii wisceralnej

1. Ostre stany zapalne i zakażenia
Pacjenci z ostrymi stanami zapalnymi w obrębie jamy brzusznej, takimi jak ostre zapalenie wyrostka robaczkowego, ostre zapalenie trzustki czy ropień wątroby, nie są odpowiednimi kandydatami do terapii wisceralnej. W takich przypadkach konieczne jest najpierw ustabilizowanie stanu zdrowia pacjenta za pomocą odpowiedniej terapii medycznej.

2. Nowotwory
Osoby z nowotworami w obrębie narządów wewnętrznych mogą wymagać specjalistycznej oceny i indywidualnego podejścia. W niektórych przypadkach terapia wisceralna może być kontraindikowana lub wymagać ostrożności ze względu na ewentualne ryzyko niekontrolowanego rozprzestrzeniania się procesu nowotworowego.

3. Ciężkie choroby serca i naczyń
Pacjenci z ciężkimi chorobami sercowo-naczyniowymi, takimi jak niedokrwistość, niestabilna choroba wieńcowa czy niedokrwienie mięśnia sercowego, wymagają specjalistycznej konsultacji kardiologicznej przed podjęciem terapii wisceralnej. Manipulacje manualne mogą wpływać na układ krążenia, dlatego też należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z takimi schorzeniami.

Potencjalne ryzyka i środki ostrożności

1. Ryzyko perforacji narządowej
W przypadku nadmiernego lub niewłaściwego wykonywania manipulacji terapeutycznych istnieje teoretyczne ryzyko perforacji narządowej, zwłaszcza u osób z wcześniejszymi zabiegami chirurgicznymi, bliznami lub osłabionymi tkaniami. Terapeuci wisceralni powinni zachować szczególną ostrożność i stosować odpowiednią technikę manipulacyjną, aby zminimalizować takie ryzyko.

2. Reakcje fizjologiczne
Manipulacje wisceralne mogą czasami wywoływać reakcje fizjologiczne, takie jak tymczasowe zwiększenie napięcia mięśniowego lub krótkotrwałe pogorszenie objawów. Pacjenci powinni być świadomi możliwości takich reakcji i informować terapeutę o wszelkich dolegliwościach podczas sesji terapeutycznych.

3. Indywidualne cechy pacjenta
Każdy pacjent ma indywidualne cechy anatomiczne i fizjologiczne, które mogą wpływać na odpowiedź organizmu na terapię wisceralną. Dlatego ważne jest, aby terapeuci mieli odpowiednie wykształcenie i doświadczenie w diagnozowaniu i dostosowywaniu technik terapeutycznych do potrzeb konkretnego pacjenta.

Podsumowując, terapia wisceralna jest skuteczną metodą terapeutyczną, ale wymaga odpowiedniego podejścia i indywidualnej oceny każdego przypadku. Przeciwwskazania oraz ryzyka związane z terapią powinny być starannie rozważane przez terapeutę, oraz pacjenta przed rozpoczęciem leczenia, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność terapii.

Jak wygląda leczenie narządów wewnętrznych — osteopatyczna diagnostyka i leczenie?

Kompleksowe leczenie pacjenta wymaga precyzyjnych manipulacji i delikatnego podejścia do narządów wewnętrznych oraz tkanek otaczających. Oto typowy przebieg sesji terapii wisceralnej oraz informacje dotyczące technik, narzędzi oraz oczekiwań pacjenta.

Opis typowej sesji terapii wisceralnej

1. Wywiad i ocena pacjenta

Sesja terapii wisceralnej zazwyczaj rozpoczyna się od dokładnego wywiadu medycznego, w którym terapeuta zbiera informacje dotyczące historii zdrowia pacjenta, istniejących dolegliwości oraz ewentualnych wcześniejszych zabiegów chirurgicznych. Ocena palpacyjna może być również przeprowadzona w celu zidentyfikowania obszarów napięć czy ograniczeń ruchomości. Całej niezbędnej diagnostyki i oceny palpacyjnej uczymy na szkoleniu z terapii wisceralnej. 

2. Stabilizacja postawy pacjenta

Pacjent zazwyczaj leży na leżance terapeutycznej w wygodnej pozycji, która umożliwia dostęp do obszarów brzucha i klatki piersiowej. Terapeuta dba o odpowiednią stabilizację postawy, co może być istotne szczególnie w przypadku pacjentów z problemami kręgosłupa lub innych układów.

3. Manualne metody leczenia
Terapeuta używa specjalistycznych technik manualnych, które obejmują delikatne manipulacje narządami wewnętrznymi, ich powięzią oraz strukturami mięśniowo-szkieletowymi. Techniki te są bardzo precyzyjne i dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz zdiagnozowanych problemów. Wszystkich niezbędnych technik do wykonania terapii wisceralnej również nauczysz się na naszym szkoleniu. Nie tylko suchej techniki, ale również rozumienia, po co ją stosujesz, aby była możliwość modyfikacji danej techniki w gabinecie w zależności od potrzeb pacjenta.

Techniki i narzędzia używane przez terapeutę — masaż brzucha

1. Manipulacje manualne
Terapeuta wykonuje manipulacje manualne, które mają na celu przywrócenie prawidłowej ruchomości i funkcji narządów wewnętrznych. Techniki te mogą obejmować delikatne naciski, rotacje oraz lekkie przesunięcia, które wspomagają naturalne procesy fizjologiczne.

2. Ocena palpacyjna
Podczas sesji terapeuta często stosuje ocenę palpacyjną, aby zlokalizować obszary napięć, zrostów czy ograniczeń ruchomości. To umożliwia dokładniejszą diagnozę i personalizację terapii.

3. Specjalistyczne pozycjonowanie
W niektórych przypadkach terapeuta może prosić pacjenta o zmianę pozycji ciała, aby uzyskać lepszy dostęp do konkretnych obszarów anatomicznych.

Wszystkich technik niezbędnych do przeprowadzenia bezpiecznej i skutecznej sesji terapeutycznej nauczysz się na naszym szkoleniu.

Czego pacjent może się spodziewać podczas sesji?

Podczas sesji terapii wisceralnej pacjent może doświadczyć różnych wrażeń i efektów:

– Odczucie głębokiego rozluźnienia: manipulacje terapeutyczne często prowadzą do uczucia głębokiego rozluźnienia i odprężenia, zwłaszcza w obszarze brzucha i klatki piersiowej.

– Delikatne napięcie lub dyskomfort: w niektórych przypadkach pacjent może odczuć delikatne napięcie lub krótkotrwały dyskomfort podczas manipulacji, szczególnie w obszarach zablokowanych lub spastycznych tkanek.

– Odczucie poprawy ruchomości i komfortu: po sesji pacjenci często zgłaszają poprawę ruchomości tkanek, zmniejszenie bólu oraz lepsze samopoczucie. Efekty te mogą być odczuwane zarówno natychmiast po terapii, jak i w kolejnych dniach.

Zarówno techniki, jak i efekty terapii wisceralnej są dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz jego stanu zdrowia. Regularne sesje terapeutyczne mogą przynosić długoterminowe korzyści poprzez poprawę funkcji narządów wewnętrznych, redukcję bólu oraz zwiększenie ogólnej jakości życia.

Badania i dowody naukowe — czy terapia trzewi działa?

Terapia wisceralna, pomimo swojego długiego stosowania praktycznego, jest także przedmiotem badań naukowych, które potwierdzają jej skuteczność i mechanizmy działania.

Przegląd badań naukowych potwierdzających skuteczność terapii wisceralnej

Badania naukowe nad terapią wisceralną koncentrują się na różnych aspektach jej wpływu na organizm ludzki, w tym na poprawę funkcji narządów wewnętrznych, redukcję bólu oraz ogólną poprawę zdrowia pacjentów. Oto kilka kluczowych obserwacji z przeglądu dostępnych badań:

1. Poprawa działania narządów wewnętrznych
Badania kliniczne potwierdzają, że terapia wisceralna może wpływać na poprawę ruchomości i krążenia w obrębie narządów wewnętrznych, co z kolei wspomaga ich naturalne funkcje fizjologiczne.

2. Redukcja bólu i dyskomfortu
Badania wykazały, że regularne sesje terapii wisceralnej mogą skutecznie redukować ból związany z problemami narządowymi oraz zespołami bólowymi związanymi z układem mięśniowo-szkieletowym.

3. Zmniejszenie napięcia mięśniowego
Terapia wisceralna została zbadana pod kątem jej wpływu na zmniejszenie napięcia mięśniowego w obszarach związanych z funkcjami narządów wewnętrznych, co przyczynia się do ogólnego relaksu i poprawy komfortu pacjentów.

Studia przypadków

Studia przypadków stanowią kluczowy element potwierdzający skuteczność oraz zastosowanie terapii wisceralnej w praktyce klinicznej. Przedstawiamy szczegółowe opisy przypadków oraz relacje pacjentów i terapeutów, które obrazują różnorodność korzyści płynących z tej metody terapeutycznej.

Opisy przypadków, które ilustrują skuteczność terapii wisceralnej

1. Przypadek A: Zespół jelita drażliwego IBS

Pacjentka, lat 38, od lat zmagała się z przewlekłymi objawami zespołu jelita drażliwego, takimi jak silne bóle brzucha, wzdęcia oraz nieregularności jelitowe. Przeszła przez szereg standardowych terapii medycznych, które nie przynosiły długotrwałych rezultatów. Po konsultacji z terapeutą wisceralnym i rozpoczęciu, regularnych sesji terapii, zauważyła znaczną poprawę swojego stanu zdrowia. Bóle brzucha uległy złagodzeniu, wzdęcia stały się mniej uciążliwe, a funkcjonowanie jelit wróciło do normalności. Pacjentka poczuła również ogólne poprawienie jakości życia, co pozwoliło jej na aktywniejszy tryb życia bez ciągłego dyskomfortu.

2. Przypadek B: Przewlekłe zapalenie wątroby

Mężczyzna, lat 45, z historią przewlekłego zapalenia wątroby, skarżył się na chroniczne zmęczenie, bóle brzucha oraz ogólne osłabienie organizmu. Regularne sesje terapii wisceralnej, które skupiły się na poprawie krążenia i funkcji wątroby, przyniosły widoczne rezultaty. Po kilku miesiącach terapii pacjent zauważył znaczną poprawę samopoczucia, zmniejszenie bólu brzucha oraz obniżenie poziomów enzymów wątrobowych, co potwierdziły kolejne badania laboratoryjne. Pacjent kontynuuje terapię wisceralną jako część długoterminowego planu leczenia, co przyczynia się do utrzymania zdrowia wątroby i ogólnego stanu zdrowia.

Relacje pacjentów i terapeutów

1. Opinia pacjenta:

„Terapia wisceralna była dla mnie ostatnią deską ratunku. Od lat cierpiałam na zespół jelita drażliwego, który znacząco wpływał na moje codzienne życie. Po kilku miesiącach regularnych sesji z terapeutą wisceralnym, zauważyłam ogromną poprawę. Bóle brzucha są rzadsze, nie muszę już stale kontrolować, gdzie są toalety, a moje życie wróciło do normalności.”

2. Opinia terapeuty:

„Pracując z pacjentami, widzę jak terapia wisceralna może zmieniać ich życie. Techniki normalizacji napięcia to nie tylko manipulacje fizyczne, ale też psychologiczne wsparcie dla osób cierpiących na różnorodne schorzenia. Kiedy widzę, że pacjenci odzyskują komfort i jakość życia, wiem, że wykonuję pracę, która ma rzeczywisty wpływ na ich zdrowie i dobrostan.”

Studia przypadków oraz relacje pacjentów i terapeutów są niezwykle ważnym elementem, który podkreśla złożoność i potencjał terapii wisceralnej. Każdy przypadek jest unikalny i wymaga indywidualnego podejścia, co jest fundamentem skutecznego leczenia opartego na tej metodzie. Dalsze badania i dokumentowanie przypadków mogą jedynie poszerzać naszą wiedzę na temat efektywności terapii wisceralnej oraz jej roli w kompleksowym podejściu do zdrowia pacjentów.

Podsumowanie

Terapia wisceralna to zaawansowana metoda terapeutyczna, która zyskuje coraz większe uznanie dzięki swojej skuteczności oraz szerokiemu zakresowi zastosowań w leczeniu różnorodnych schorzeń i dolegliwości. Poniżej przedstawiamy kluczowe punkty dotyczące terapii wisceralnej oraz rekomendacje dla fizjoterapeutów i studentów fizjoterapii.

Kluczowe punkty na temat terapii wisceralnej

1. Kompleksowy charakter terapii
Terapia wisceralna koncentruje się na manipulacjach narządów wewnętrznych, powięzi oraz struktur mięśniowo-szkieletowych, mających na celu przywrócenie ich prawidłowej funkcji i ruchomości.

2. Skuteczność w leczeniu schorzeń narządowych
Badania naukowe oraz studia przypadków potwierdzają, że terapia wisceralna może przynosić ulgę pacjentom z różnymi schorzeniami, takimi jak zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie wątroby czy problemy z układem pokarmowym.

3. Redukcja bólu i poprawa funkcji narządów
Regularne sesje terapeutyczne często prowadzą do zmniejszenia bólu oraz poprawy funkcji narządów wewnętrznych, co przekłada się na ogólne polepszenie jakości życia pacjentów.

4. Długoterminowe korzyści zdrowotne
Terapia wisceralna nie tylko łagodzi objawy, ale także może wpływać na długoterminowe utrzymanie zdrowia poprzez wspieranie naturalnych procesów regeneracyjnych organizmu.

Rekomendacje dla fizjoterapeutów i studentów fizjoterapii

1. Kontynuacja nauki i doskonalenie umiejętności:
Z uwagi na złożoność terapii wisceralnej, rekomenduje się fizjoterapeutom systematyczne doskonalenie swoich umiejętności poprzez uczestnictwo w specjalistycznych szkoleniach oraz kursach poszerzających wiedzę z zakresu anatomii, fizjologii oraz terapii manualnej.

2. Indywidualne podejście do pacjenta:
Każdy pacjent jest unikalny, dlatego kluczowe jest indywidualne podejście do diagnozy i terapii, dostosowane do potrzeb i stanu zdrowia konkretnej osoby.

3. Współpraca z zespołem medycznym:
W przypadku pacjentów z poważnymi schorzeniami, rekomenduje się współpracę z innymi specjalistami medycznymi, takimi jak gastroenterolodzy, hepatolodzy czy chirurdzy, w celu zapewnienia kompleksowej opieki i najlepszych wyników terapeutycznych.

Terapia wisceralna jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną fizjoterapii, która dzięki swoim unikalnym technikom manualnym oraz holistycznemu podejściu znajduje coraz szersze zastosowanie w praktyce klinicznej. Wartościowe są dalsze badania i dokumentacja przypadków, które mogą wspierać rozwój tej metody oraz lepsze zrozumienie jej mechanizmów działania. Dla fizjoterapeutów jest to niezwykle wartościowe narzędzie, pozwalające na efektywne wspieranie zdrowia i dobrostanu swoich pacjentów.

Dalsze kroki — kurs terapii wisceralnej

Jak i gdzie zdobyć dodatkową wiedzę i szkolenia z zakresu terapii wisceralnej

Terapia wisceralna to zaawansowana technika fizjoterapeutyczna, której skuteczność i złożoność wymaga ciągłego doskonalenia i poszerzania wiedzy. Poniżej przedstawiamy informacje na temat zdobywania dodatkowej wiedzy oraz możliwości szkoleniowych oferowanych przez Fizjomaster.

1. Specjalistyczne kursy i szkolenia:

Fizjomaster oferuje kurs z zakresu terapii wisceralnej, który są prowadzony przez doświadczoną specjalistkę z tej dziedziny. Kurs ten obejmują zarówno teorię w formie on-line dostarczoną Ci przed kursem, aby się przygotować i nie tracić czasu na szkoleniu na teorię jak i praktykę, zapewniając uczestnikom niezbędną wiedzę i umiejętności do skutecznego stosowania terapii wisceralnej w praktyce klinicznej.

2. Materiały edukacyjne i wsparcie merytoryczne:

Oprócz szkolenia, Fizjomaster oferuje dostęp do materiałów edukacyjnych nagranych dla Ciebie przed szkoleniem i w trakcie szkolenia, artykułów naukowych oraz wsparcia merytorycznego, które wspierają dalszy rozwój zawodowy fizjoterapeutów zainteresowanych terapią wisceralną.

Informacje o kursach oferowanych przez Fizjomaster

1. Kurs Terapii Wisceralnej:

Kurs obejmuje kompleksowy program nauczania, który skupia się na anatomii i fizjologii narządów wewnętrznych, technikach terapeutycznych oraz praktycznym stosowaniu terapii wisceralnej w różnych przypadkach klinicznych. No i porządnej diagnostyce.

2. Certyfikaty i akredytacje:

Ukończenie kursów oferowanych przez Fizjomaster może prowadzić do uzyskania certyfikatów oraz akredytacji, które potwierdzają zdobytą wiedzę i umiejętności w dziedzinie terapii wisceralnej.

Dzięki szerokim możliwościom szkoleniowym i wsparciu merytorycznemu oferowanemu przez Fizjomaster fizjoterapeuci mają możliwość dalszego rozwoju zawodowego oraz efektywnego wprowadzania innowacyjnych metod terapeutycznych do swojej praktyki. Kontynuacja nauki w zakresie terapii wisceralnej jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości opieki i najlepszych wyników terapeutycznych dla pacjentów.

Chcesz wziąć udział w szkoleniu – TU znajdziesz szczegóły.

Widzimy się na sali szkoleniowej

Terapia trzewi z jednej strony jest jedną z nowszych metod pracy z ciałem człowieka cały czas odkrywaną i badaną, wzbogaconą o doniesienia ze świata nauki: biochemii, fizjologii i neurologii; zaś z drugiej strony znana już jest od wieków i używana przez nasze poprzednie pokolenia jako metoda komplementarna w procesie leczenia, starosłowiańska medycyna.

Z której strony nie spojrzymy, faktem jest, że ruch jest podstawą wszelkiego życia. Od najmniejszych pojedynczych komórek po organizmy tak złożone jak nasze żyją wtedy gdy zachodzi w nich ruch i same mu podlegają.

Chcesz zgłębić tajnik tej formy terapii? Wbijaj: TU

Terapia trzewi – zasady pracy narządów trzewnych

Podstawową koncepcją, jaką zajmiemy się w dzisiejszym opracowaniu, jest ruch fizjologiczny narządów w naszym ciele, który możemy podzielić na dwa komponenty:

• ruchomość
• ruchliwość

Ruchomość (visceral mobility) jest odpowiedzią narządu na działanie na niego sił zewnętrznych. Głównym graczem jak się domyślacie, będzie tu przepona i jej rola w zachowaniu odpowiedniego ciśnienia.

Ruchliwość (visceral motility) jest ruchem wewnętrznym (samoczynnym) narządów. Jest to ruch niezależny narządu, powolny i o małej amplitudzie wykonywany zazwyczaj przez narząd w około 7 – 8 cyklach na minutę. Każdy cykl składa się z dwóch faz:

1) fazy expir – gdzie narząd migruje w kierunku linii pośrodkowej.

2) fazy inspir – gdzie narząd oddala się od linii pośrodkowej.

Sam fakt motylności narządów jest wyczuwalny przez dobrze wyspecjalizowaną rękę terapeuty, a ruch narządów odzwierciedla jego embriologiczną podróż. Narządy od powstania ich zawiązków zaczynają migrować w swoje poszczególne miejsca, oddalając się od osi długiej ciała i też rotując względem swoich własnych osi. Motylność jest więc „pamięcią” o tym wydarzeniu w życiu narządu i wskazuje nam drogę od jego położenia embrionalnego po dzień dzisiejszy

Narządy jednak poruszają się w ściśle określonych obszarach względem siebie i są podtrzymywane przez określone układy pozwalające im na ten fizjologiczny ruch.

Do tych układów należą:

• układ podwójnej warstwy
• turgor
• ciśnienie wewnątrz jam ciała

Osteopatia wisceralna – leczenie narządów wewnętrznych jest możliwe?

Każdy z narządów w mniejszym lub większym stopniu jest otoczony przez otrzewną, której warstwy stykają się ze sobą. Pomiędzy nimi znajduje się płyn surowiczy przez nie wytworzony i umożliwiający im ślizg względem siebie. Jednocześnie „zasysa” on obie błony surowicze względem siebie powodując efekt wzajemnego sklejenia się i utrzymywania w określonej pozycji.

Turgor z biologicznego punktu widzenia jest stanem napięcia ściany komórkowej w wyniku działania na nią ciśnienia hydrostatycznego wewnątrz komórki. Turgor poszczególnych narządów jest więc jego zdolnością do zajmowania jak największej przestrzeni dzięki elastyczności jego tkanek, objętości powietrza wewnątrz ich oraz reakcjom naczyniowym.

Każda jama w ciele ma dodatnie (jama brzuszna) lub ujemne (jama klatki piersiowej) ciśnienie. Ich wzajemna korelacja wpływa na ułożenia narządów wewnątrz jamy brzusznej. Ujemne ciśnienie wewnątrz klatki piersiowej powoduje „zassanie” narządów leżących tuż pod przeponą (np. wątroby) i warunkuje jej ułożenie wbrew sile grawitacji.

Poza wymienionymi wyżej trzema układami ważną rolę odrywają krezki czy sieci (większa i mniejsza) przy przytrzymaniu narządów w danym miejscu, ale też pozwalające im na ruchomość. O nich wspomnimy w dalszej części wpisu.

Terapia trzewna a otrzewna jamy brzusznej, jaka jest jej rola?

Otrzewna jest największą błoną surowiczą naszego ustroju wyściełającą jamę brzuszną i jamę miednicy od wewnątrz (otrzewna ścienna) oraz pokrywającą narządy jamy brzusznej (otrzewna trzewna).

Przestrzeń pomiędzy otrzewną ścienną i otrzewną trzewną nazywamy przestrzenią potencjalną (gdyż narządy ściśle do siebie przylegają) i zawiera ona nieznaczną ilość płynu surowiczego. Płyn ten zwilżając ściany narządów jamy brzusznej i miednicznej, umożliwia im ślizg względem siebie. 

Wiesz doskonale, że narządy wewnętrzne oddziaływują na narząd ruchu a zaburzenia napięć w okolicy jamy brzusznej wpłynie na ból pleców, masz to w gabinecie. Organy wewnętrzne i narządy klatki piersiowej wywierają na siebie olbrzymi wpływ, widziałeś skoliozę – to choroba układowa, wpływa na całe ciało, a szczególnie mocno prezentuje się w obrębie jamy brzusznej.

Przejście otrzewnej ściennej w otrzewną trzewną została nazwana krezką. Jest to po prostu podwójna blaszka otrzewnej. Krezka grzbietowa biegnie z grzbietowej ściany tułowia do cewy jelitowej, natomiast krezka brzuszna biegnie od cewy jelitowej do brzusznej ściany tułowia.

Przyczep krezki grzbietowej do tylnej ściany brzucha (krezka przechodzi w otrzewną ścienną) to nasada/korzeń krezki. Natomiast odcinki krezki (brzusznej i grzbietowej) to więzadła – podwójne blaszki otrzewnej dochodzące do narządu.

Funkcjonalna terapia trzewi, a więc o co chodzi?

Poszczególne narządy mogą być:

– całkowicie objęte otrzewną (wewnątrzotrzewnowe); posiadają krezkę i zachowują ruchomość.

– częściowo objęte otrzewną (zewnątrz otrzewnowe); nie posiadają krezki i są nieruchome lub zachowują bardzo małą ruchomość.

– wtórnie zewnątrz otrzewnowe.

• Do wewnątrzotrzewnowych narządów zaliczamy: żołądek, jelito cienkie, część górna dwunastnicy (opuszka), wątroba, jelito ślepe, wyrostek robaczkowy, okrężnica poprzeczna, esica, górna część odbytnicy, śledziona, jajniki, ogon trzustki, jądra.
• Do zewnątrz otrzewnowych zaliczamy: nerki i nadnercza.
• Do wtórnie zewnątrz otrzewnowych zaliczamy: dwunastnicę i część okrężnicy.

Zaburzenia ruchomości i napięć pomiędzy narządami może negatywnie wpływać na zdrowie Twojego pacjenta, ból brzucha, zespół jelita drażliwego, refluks układu pokarmowego to tylko część problemów, jakie mogą pojawić się w Twoim gabinecie.

Niektóre odcinki krezki grzbietowej i brzusznej nazywane są więzadłami jednakże nie są to takie więzadła, jakie znamy z narządu ruchu. Są to zazwyczaj pojedyncze lub podwójne blaszki otrzewnej, które dochodzą do narządu i umocowują go oraz napinają się w czasie ruchu narządu (np. więzadło sierpowate czy wieńcowe wątroby).

Osteopatyczna diagnostyka a ruch narządów trzewnych, bezpieczeństwo pracy?

Diagnostyka trzewi, zwana także diagnostyką narządów wewnętrznych, polega na ocenie stanu narządów znajdujących się w jamie brzusznej. Proces ten obejmuje zarówno wywiad medyczny, jak i badania fizykalne oraz różnorodne testy diagnostyczne, takie jak badania laboratoryjne, obrazowe i endoskopowe. Warto tu zaznaczyć, że nie wszystko leży w naszych rękach :D. Nie bójcie się badać i sprawdzać pacjentów w porozumieniu z innymi specjalistami, to nie oznaka słabości a świadomości i dojrzałości terapeutycznej. Wśród kluczowych elementów diagnostyki leży zbieranie szczegółowych informacji od pacjenta dotyczących objawów, historii chorób, stylu życia oraz czynników ryzyka. Badanie fizykalne obejmuje palpację, osłuchiwanie oraz opukiwanie jamy brzusznej w celu wykrycia nieprawidłowości takich jak guzki, tkliwość, dźwięki perystaltyczne czy powiększenie narządów. W bardziej zaawansowanych problemach zajrzyj do środka z lekarzem:

• Ultrasonografia
• Tomografia komputerowa
• Rezonans magnetyczny
• Rentgenografia

Może być też konieczne wykonanie badań laboratoryjnych aby nie błądzić po omacku: analiza próbek krwi, moczu czy kału, która może dostarczyć informacji o funkcjonowaniu narządów, obecności stanów zapalnych, infekcji czy innych nieprawidłowości. A i zajrzeć do środka z góry i z dołu endoskopem nie zaszkodzi.

Ważnymi pojęciami przy analizie otrzewnej są sieć mniejsza i sieć większa.

• Sieć mniejsza jest podwójną warstwą otrzewnej o różnej grubości (miejscami nawet prześwituje) położoną pomiędzy powierzchnią trzewną wątroby a powierzchnią żołądka – dwunastnicą, jako więzadło wątrobowo – dwunastnicze, sięgające do górnej części dwunastnicy.
• Sieć większa jest fałdem otrzewnej zwisającym z krzywizny większej żołądka w dół przykrywającym pozostałą zawartość jamy brzusznej. Sięga praktycznie do spojenia łonowego a czasem i do miednicy mniejszej.

Praca, jaką wykonujemy na otrzewnej, jest pracą z poszczególnymi narządami i ich więzadłami jednakże jest również technika globalna dla niej – chcesz ją poznać?

Wpadaj na nasz kurs: TU

Terapia narządów wewnętrznych, znana również jako manipulacja trzewna, jest specjalistyczną formą terapii manualnej skoncentrowaną na leczeniu narządów wewnętrznych (trzewi) oraz struktur związanych z nimi. Głównym celem tej terapii jest poprawa funkcji narządów wewnętrznych, złagodzenie bólu oraz wsparcie ogólnego zdrowia i równowagi organizmu. Terapia wisceralna jest stosowana przez wykwalifikowanych terapeutów manualnych, osteopatów i fizjoterapeutów.

Igłowanie suchą igłą (DN) to technika terapeutyczna dostępna dla fizjoterapeutów na całym świecie. Wykorzystanie suchego igłowania obejmuje użycie cienkich, jednorazowych igieł w mięśniowo-powięziowe punkty spustowe i inne elementy tkanki łącznej. Jej głównym elementem działania jest leczenie bólu mięśniowego oraz poprawa funkcji. Zrobiliśmy dla Ciebie treściwy przegląd pod kątem zakresu bezpieczeństwa jej stosowania.

Efekty technik suchego igłowania a spastyczność?

Spastyczność jest częstym problemem u pacjentów po udarze mózgu. Charakteryzuje się ona zwiększonym napięciem i niekontrolowanymi skurczami mięśniowymi, co wpływa na jakość życia pacjentów, przynosząc im ból mięśni. W systematycznym przeglądzie literatury z 2023 roku przeanalizowano 25 badań dotyczących DN u pacjentów po udarze mózgu. W badaniach odnotowano jedynie sześć zgłoszonych działań niepożądanych, związanych z bólem w miejscu wkłucia oraz tymczasowym pogorszeniem samopoczucia. Nie zgłoszono żadnych ewentualnych zdarzeń, które mogłyby spowodować wystąpienie przeciwwskazania do stosowania DN u pacjentów, którzy otrzymywali leki przeciwzakrzepowe.

Korzyści z suchego igłowania i jego bezpieczeństwo w leczeniu bólu krzyża.

Ból krzyża (LBP) jest jednym z najczęstszych problemów bólowych naszych pacjentów, a suche igłowanie jest jedną z metod terapeutycznych, które są w jego leczeniu obecne. DN istotnie niweluje ból pochodzenia mięśniowego, przez rozluźnienie napiętych mięśni niwelując zespoły bólowe. DN może mieć zastosowanie jako terapia mięśniowo – powięziowa i terapia tkanek miękkich niosąc działania przeciwbólowe i zmniejszające napięcie w problemach z krążkiem międzykręgowym, urazami mięśniowymi odcinka Ls i pośladka lub przeciążeniem układu powięziowego.

Przegląd literatury z zakresu 16 RCT wykazał, iż, DN jest skuteczniejszy niż akupunktura w łagodzeniu bólu i poprawy funkcji bezpośrednio po zastosowaniu, w przypadku pozorowanego igłowania.

Kurs suchego igłowania

Zapraszamy Cię gorąco na kurs suchego igłowania, który oferujemy. Wprowadzi Cię on do świata akupunktura i pomoże nabyć niezbędne umiejętności do przeprowadzenia kompletnego zabiegu i wykluczenia przeciwwskazań. Pracuj z praktykami – Agnieszka Mikołajczak i Krzysztof Rujna to Twój świadomy wybór! 

Informacje TU 

Przeciwwskazania do suchego igłowania a ryzyko przekłucia nerki przy DN odcinka LS

Jednym z poważniejszych zagrożeń związanych z DN jest ryzyko przekłucia narządów wewnętrznych, w analizowanym przypadku nerki podczas igłoterapia w górnej części odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Igłowanie w tej strefie wymaga szczególnej uwagi ze względu na potencjalne ryzyko wkłucia do jamy otrzewnowej oraz uszkodzenia narządu, jakim jest nerka.

Badania na zwłokach nieutrwalonych wykazało, że igłowanie w odległości większej niż 2,5 cm od wyrostka kolczystego L1 zwiększa ryzyko braku kontaktu z kością, co może być potencjalnie groźne. W tym miejscu używa się precyzyjnej palpacji, by wyeliminować zagrożenie wkłucia się do jam ciała bądź stosuje sono igłoterapię – wkłucie pod kontrolą USG. Jesteś zobowiązany do podjęcia działań ochronnych podczas stosowania tej aplikacji, aby uniknąć ryzyka związanego z pociągnięciem do odpowiedzialności.

Sucha igłoterapia (dry needling) jest techniką stosowaną przez fizjoterapeutów w celu zmniejszenia napięcia mięśniowego i poprawy funkcji mięśni. Pomimo licznych korzyści, istnieją pewne przeciwwskazania, które powinny być wzięte pod uwagę przed rozpoczęciem terapii. Poniżej przedstawiam Ci listę przeciwwskazań wraz z krótkim opisem wyjaśniającym zasadność każdego z nich: 1/ Infekcje i stany zapalne skóry – obecność infekcji skórnych, stanów zapalnych lub ran w okolicy, która ma być leczona, może prowadzić do dalszego rozprzestrzeniania się infekcji lub zwiększenia stanu zapalnego. Nakłuwanie igłą może wprowadzić bakterie do głębszych warstw tkanek, co zwiększa ryzyko infekcji. 2/ Zaburzenia krzepnięcia krwi – pacjenci z hemofilią lub innymi zaburzeniami krzepnięcia krwi, a także osoby przyjmujące leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna), są narażeni na nadmierne krwawienia po nakłuciu. Nakłucie igłą może spowodować poważne krwawienie wewnętrzne u osób z zaburzeniami krzepnięcia krwi, dlatego zawsze należy mieć tych pacjentów pod lupą. 3/ Alergie na materiały używane w igłowaniu – uczulenie na stal nierdzewną lub inne materiały, z których wykonane są igły. Kontakt z alergenem może wywołać reakcje alergiczne, w tym pokrzywkę, obrzęk lub bardziej poważne reakcje systemowe. 3/ Ciąża – stosowanie suchego igłowania w niektórych punktach akupunkturowych może wywołać skurcze macicy. Istnieje ryzyko wywołania przedwczesnego porodu lub poronienia. Zachowaj ostrożność. 4/ Obecność nowotworów – pacjenci z aktywnymi nowotworami, szczególnie w obszarze, który ma być leczony, powinni unikać suchego igłowania. Nie ma jednoznacznych dowodów na to, iż akupunktura w przypadku nowotworów i manipulacja tkankami może sprzyjać rozprzestrzenianiu się komórek nowotworowych ale zachowaj zdrowy rozsądek, nie sprawdzaj tego ! 5/ Poważne choroby układu sercowo-naczyniowego – osoby z niewydolnością serca, arytmiami, czy ciężką chorobą wieńcową powinny być ostrożne. Nakłuwanie może wywołać reakcje autonomiczne, które mogą wpłynąć na układ sercowo-naczyniowy. 6/ Pacjenci z ostrą psychozą lub ciężką nieleczoną chorobą psychiczną – osoby z niekontrolowanymi stanami psychicznymi mogą nie być w stanie tolerować procedury. Sucha igłoterapia wymaga współpracy pacjenta, a stany psychiczne mogą wpływać na zdolność pacjenta do spokojnego leżenia podczas zabiegu. 7/ Niedawne operacje w obszarze zabiegu – miejsca pooperacyjne mogą być wrażliwe i podatne na infekcje. Nakłuwanie może zakłócić proces gojenia i zwiększyć ryzyko powikłań. 8/ Pacjenci z niepełną świadomością lub komunikatywnością – osoby, które nie mogą w pełni komunikować swoich odczuć lub nie są świadome procedury. Ważne jest, aby pacjent mógł zgłaszać wszelkie nieprawidłowości lub dyskomfort podczas zabiegu. Powyższa lista przeciwwskazań powinna być zawsze brana pod uwagę przed rozpoczęciem terapii DN, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność zabiegu.

W Polsce nie ma obowiązku raportowania zdarzeń medycznych – efekty suchego igłowania punkty spustowe

Z punktu widzenia naszego rozwoju to duże niedopatrzenie i niedokładność. Zdawkowe dane z zakresu niepowodzeń przy DN oraz niespójność w ich raportowaniu stanowią istotne wyzwanie w zakresie bezpieczeństwa metody. Mnogość technik igłowania, zastosowania różnych długości igieł, a także różnych okresów zastosowania terapeutycznego mogą w istotny sposób utrudnić wiarygodną i rzetelną ocenę skutków naszych działań. Ważnym jest także cel terapii suchego igłowania. Przegląd 22 RCT wskazał, iż tylko dziewięć badań dokumentowało wystąpienie działań niepożądanych, a tylko pięć precyzyjnie opisało co zaszło. Większość z nich dotyczyła niewielkiego bólu w miejscu wkłucia, siniaków oraz czasowej sztywności i objawów bólowych. Żadne badanie nie zaznaczyło parametrów takich jak długość igły, kierunek wkłucia. W celu zapewnienia wyższej jakości badań oraz analizy działań związanych z bezpieczeństwem, konieczne jest przyjęcie ujednoliconej listy kontrolnej do ustalenia dawkowania DN oraz działań wykonawczych. Taka lista kontroli powinna zawierać szczegółowe informacje dotyczące techniki igłowania, rodzaj dostępu i liczby punktów wyzwalanych oraz czasu trwania sesji terapeutycznej.

Rola ultrasonografii w poprawie bezpieczeństwa DN

Ultrasonografia (USG) może zwrócić uwagę na bezpieczeństwo i obecne zastosowanie suchego igłowania, szczególnie w przypadku igłowania mięśni korpusu i klatki piersiowej. Technika ta pozwala na precyzyjne określenie głębokości co minimalizuje ryzyko wystąpienia odmy opłucnowej.

Badanie dotyczyło pomiaru odległości od skóry do żebra za pomocą USG. W tym badaniu, trzej badacze (jeden ekspert i dwóch fizjoterapeutów) ocenili 26 żołnierzy. Wiarygodność pomiaru była wysoka, z współczynnikiem korelacji (ICC) w zakresie od 0,92 do 0,98. Standardowy błąd pomiaru (SEM) nigdy nie przekroczył 10% odległości skóra-żebra. Wyniki te pozwalają stwierdzić, że technologia ultrasonograficzna może być standardowym rozszerzeniem bezpieczeństwa DN, szczególnie w następstwie podstawowej metody leczenia i igłoterapii korpusu.

Szkolenia z suchego igłowania

Większość szkoleń powinna dostarczyć Ci precyzyjnych informacji w zakresie bezpieczeństwa stosowania technik fizjoterapii inwazyjnej ale najbardziej polecamy nasze :D. Z ogromną przyjemnością zapraszamy Cię na specjalistyczne szkolenie – igłowanie suchą igłą , organizowane przez Fizjomaster.com. Szkolenie to dedykowane jest fizjoterapeutom, którzy pragną poszerzyć swoje umiejętności i wiedzę, wykorzystując nowoczesne metody terapeutyczne. Podczas szkolenia zostaniesz wprowadzony w świat praktyka, technika suchej igłoterapii, począwszy od jej historycznych korzeni, aż po współczesne zastosowania kliniczne redukujące ból mięśni poprzez rozluźnienie napiętych mięśni i struktur powięziowych. Poznasz mechanizmy działania suchego igłowania, które opierają się na najnowszych badaniach naukowych, oraz dowiesz się, jak technika ta może skutecznie wspomagać procesy leczenia różnych dolegliwości bólowych i mięśniowych. Nie zabraknie również omawiania konkretnych przypadków klinicznych, co umożliwi lepsze zrozumienie, jak igłowanie i jego działanie może być zintegrowane z innymi metodami terapeutycznymi stosowanymi w fizjoterapii. Igłowanie punktów spustowych nie będzie Ci obce. Wszystko to odbędzie się pod czujnym okiem doświadczonych instruktorów, którzy na co dzień praktykują tę metodę i posiadają bogate doświadczenie kliniczne. Po ukończeniu szkolenia otrzymasz certyfikat potwierdzający nabycie nowych umiejętności i wiedzy z zakresu jakim jest wykorzystanie suchego igłowania Jest to doskonała okazja do podniesienia kwalifikacji zawodowych, a także wzbogacenia swojej praktyki o skuteczne i nowoczesne narzędzie terapeutyczne.

Więcej informacji znajdziesz Tu 

Suche igłowanie jako metoda fizjoterapeutyczna służy do leczenia bólu mięśniowo-powięziowego, wpływa na poprawę parametrów biochemicznych w miejscu poddanym zabiegowi oraz zwiększenie zakresu ruchomości. W celu rozwoju tej formy terapii konieczne są badania z zastosowaniem precyzyjnej metodologii, aby dokładnie określić bezpieczeństwo i skuteczność DN. Standardowe metody raportowania (dawka, kąt wkłucia, ilość igieł, LTR itp.) mogą połączyć się z badaniami nad bezpieczeństwem pacjenta z zakresu weryfikacji ankietowej lub ultrasonograficznej. Fizjoterapeuci powinni w miarę możliwości stosować techniki pomocnicze, takie jak USG, aby minimalizować ryzyko i maksymalizować korzyści w procesie usprawniania pacjenta.

Fizjoterapia jako interdyscyplinarna dziedzina medycyny wymaga od specjalistów nie tylko szerokiej wiedzy teoretycznej i praktycznej, ale również umiejętności psychologicznych. Jednym z kluczowych elementów wpływających na jakość pracy fizjoterapeuty jest jego ego. W kontekście psychologicznym i filozoficznym ego odnosi się do tożsamości jednostki, jej świadomości i poczucia własnej wartości. W pracy fizjoterapeuty ego odgrywa istotną rolę, balansując między pragnieniem osiągnięcia sukcesu a logiką i obiektywizmem w podejmowaniu decyzji terapeutycznych.

Freudowskie teorie: ID, Ego i Superego

Zanim przejdziemy do roli ego w fizjoterapii, warto przyjrzeć się klasycznej teorii psychoanalizy Sigmunda Freuda, która dzieli ludzką psychikę na trzy części: ID, Ego i Superego.

1. ID to pierwotna część psychiki, kierująca się zasadą przyjemności i pragnieniem natychmiastowego zaspokojenia potrzeb. W kontekście fizjoterapii ID mogłoby manifestować się jako natychmiastowe pragnienie osiągnięcia rezultatów bez względu na długoterminowe konsekwencje.
2. Superego to wewnętrzny głos moralny, reprezentujący normy społeczne i wartości. Dla fizjoterapeuty Superego może stanowić źródło etycznych standardów pracy, przypominając o obowiązku postępowania zgodnie z najlepszymi praktykami i dobrostanem pacjenta.
3. Ego pełni rolę pośrednika między impulsami ID, a restrykcjami Superego, kierując się zasadą rzeczywistości. Ego stara się zaspokoić pragnienia ID w sposób akceptowalny społecznie i realistyczny.

Ego jako kompromis między pragnieniem a logiką

Z punktu widzenia filozofii ego jest postrzegane jako kompromis między pragnieniem a logiką. Pragnienia kierujące nas ku osiąganiu celów mogą być motorem napędowym w pracy zawodowej. Fizjoterapeuci często mają silne pragnienie pomagania innym, co stanowi fundament ich motywacji. Jednocześnie logiczne podejście do diagnozowania i leczenia pacjentów jest niezbędne dla skuteczności terapii. Balansowanie tych dwóch aspektów – pragnienia i logiki – jest kluczowe w pracy fizjoterapeuty.

Pragnienie w pracy fizjoterapeuty

Pragnienie w kontekście pracy fizjoterapeuty odnosi się do motywacji wewnętrznej i chęci niesienia pomocy pacjentom. Jest to często powód, dla którego wiele osób wybiera tę ścieżkę zawodową. Silne pragnienie poprawy zdrowia pacjentów może prowadzić do większego zaangażowania i poświęcenia. Fizjoterapeuta, który kieruje się pragnieniem osiągnięcia pozytywnych rezultatów, może być wytrwalszy w poszukiwaniu skutecznych metod leczenia oraz bardziej empatyczny wobec swoich pacjentów. Jednak nadmierne pragnienie może prowadzić do wyzwań. Może powodować presję, stres oraz ryzyko wypalenia zawodowego. Fizjoterapeuci muszą umieć rozpoznawać granice swoich możliwości oraz realistycznie oceniać sytuacje pacjentów, aby unikać nadmiernego obciążenia psychicznego.

Logika w pracy fizjoterapeuty

Logika jest niezbędnym narzędziem w podejmowaniu decyzji terapeutycznych. Obejmuje ona analizę objawów, wybór odpowiednich metod leczenia oraz ocenę skuteczności terapii. Logiczne myślenie pozwala fizjoterapeutom na podejmowanie decyzji opartych na dowodach naukowych, co jest kluczowe dla zapewnienia wysokiej jakości opieki zdrowotnej. Logika w pracy fizjoterapeuty jest również związana z umiejętnością oceny ryzyka i korzyści każdej interwencji terapeutycznej. Dzięki temu fizjoterapeuci mogą unikać działań, które mogłyby zaszkodzić pacjentowi, oraz skupiać się na metodach, które mają największe prawdopodobieństwo przyniesienia pozytywnych rezultatów.

Ego w praktyce fizjoterapeutycznej

Ego fizjoterapeuty jest mediatorem między pragnieniem a logiką. Z jednej strony ego motywuje do działania i osiągania celów zawodowych, z drugiej – kształtuje zdolność do obiektywnego analizowania sytuacji. Fizjoterapeuta z dobrze ukształtowanym ego potrafi zrównoważyć te dwa aspekty, co przekłada się na lepsze wyniki terapii i zadowolenie pacjentów. W praktyce oznacza to, że fizjoterapeuci powinni dążyć do samorozwoju, zarówno w kontekście zawodowym, jak i osobistym. Wzmacnianie własnej tożsamości, rozwijanie empatii oraz umiejętności logicznego myślenia są kluczowe dla osiągnięcia harmonii między pragnieniem a logiką w procesie leczenia pacjenta. Regularne szkolenia, superwizje oraz refleksja nad własnymi doświadczeniami zawodowymi mogą pomóc w utrzymaniu tego balansu.

Rola ego w pracy fizjoterapeuty jest nieoceniona. Pomaga specjalistom w podejmowaniu decyzji, które są motywowane chęcią pomocy pacjentom i oparte na naukowych dowodach. Balansowanie tych dwóch aspektów jest kluczowe dla skuteczności terapii oraz satysfakcji zawodowej fizjoterapeuty. Dlatego warto poświęcać czas na rozwijanie zarówno umiejętności praktycznych, jak i aspektów psychologicznych, które wpływają na kształtowanie zdrowego i stabilnego ego. Ile razy słyszałeś, że ego jest największym wrogiem terapeuty? Teraz już wiesz dlaczego. Uważaj na nie i postępuj rozważnie.

Podologia, znana również jako podiatria, jest stosunkowo młodą dziedziną medycyny, która koncentruje się na diagnostyce, leczeniu i pielęgnacji stóp. Ta interdyscyplinarna nauka obejmuje różne aspekty, takie jak osteologia, miologia, limfologia, dermatologia, flebologia, angiologia i biotribologia. Rozwój podologii został zainicjowany przez niemieckich pediciurystów, którzy pragnęli podnieść standardy swojej pracy i uniknąć poważnych komplikacji zdrowotnych związanych z niewłaściwą pielęgnacją stóp w gabinetach kosmetycznych.

Ortopodologia – specjalistyczna gałąź podologii

Ortopodologia to wyspecjalizowana dziedzina podologii, która skupia się na problemach ortopedycznych stóp, takich jak deformacje, zaburzenia biomechaniczne i kinematyczne. Specjaliści w tej dziedzinie muszą posiadać głęboką wiedzę z zakresu anatomii, fizjologii i patologii kończyny dolnej oraz znać skuteczne metody diagnostyczne, by skutecznie leczyć pacjentów. Praca ortopodologa jest integralną częścią zespołu terapeutycznego w poradni chorób stopy, w skład którego wchodzą lekarze, fizjoterapeuci, dietetycy i inni specjaliści. Czy deformacja typu bunionette jest Ci znana?

Hallux Valgus – częsty problem ortopodologiczny w poradni chorób stopy

Jednym z najczęściej spotykanych problemów w ortopodologii jest haluks, znany również jako hallux valgus (HV). Jest to deformacja stopy charakteryzująca się bocznym odchyleniem zniekształcenia koślawego palucha oraz przyśrodkowym przemieszczeniem pierwszej kości śródstopia – waryzacją, co prowadzi do powstania charakterystycznego, bolesnego guzka (buniona) na przyśrodkowej stronie stawu śródstopno-paliczkowego Deformacja typu bunionette powoduje znaczne skrzywienie palucha, bywając przyczyną zniekształceń pozostałych palców, szczególnie palca II, który spychany przez paluch może przekształcić się w tzw. „palec młotkowaty” (znaczne wydłużenie palca II względem pozostałych palców stopy) Haluks powoduje ból, dyskomfort i trudności w chodzeniu oraz noszeniu. W dalszej kolejności dochodzi do zaburzenia biomechaniki i kinematyki stępu. Osłabiają się sklepienia stopy, a poruszanie się zostaje skutecznie utrudnione. Boli duży palec? Co robić?

Przyczyny powstawania palucha koślawego i jego diagnostyka

Etiologia HV jest wieloczynnikowa i obejmuje czynniki genetyczne, biomechaniczne, środowiskowe oraz choroby reumatyczne. Diagnostyka haluksa obejmuje wywiad medyczny, badanie fizykalne oraz badanie RTG, takie jak rentgenografia, ultrasonografia i rzadziej rezonans magnetyczny. Pośród zauważalnych objawów można dostrzec zapalenie stawów, obrzęk zapalny, ucisk nerwu czy nawet złamanie trzeszki. Czy można powstrzymać ból dużego palca u stopy? Pewnie, że tak!

Czytaj nasz artykuł – TU https://www.researchgate.net

Skuteczne metody leczenia zniekształcenia koślawego ścięgna palucha

Leczenie HV może być zachowawcze lub operacyjne, w zależności od stopnia deformacji i objawów klinicznych. Zawsze należy pamiętać, iż interwencja chirurgiczna jest ostatecznością i warto wpierw wykorzystać bogate zasoby mniej inwazyjnych form leczenia. Chcesz poznać skuteczne sposoby leczenia? Czytaj dalej!

Postępowanie zachowawcze – efekty leczenia palucha koślawego

• Zmiana obuwia – wybierając buty, należy zwracać uwagę na szerokość przodu buta, elastyczność materiału, wsparcie łuku stopy, amortyzację podeszwy, możliwość regulacji zapięcia, wysokość obcasa oraz kształt czubka buta. W przypadku poważniejszych deformacji wskazane jest stosowanie specjalistycznego obuwia ortopedycznego i regularne konsultacje ze specjalistą, by zmniejszyć ból palucha koślawego.
• Ortezy i wkładki ortopedyczne – ortezy i wkładki ortopedyczne są kluczowymi elementami w leczeniu HV. Ortezy pomagają zniwelować koślawość palucha, sprzyja to zmniejszeniu bólu i poprawie stabilizacji stopy. Wkładki ortopedyczne zapewniają wsparcie łuku stopy, amortyzację oraz poprawę biomechaniki chodu. Współpraca z podologiem lub ortopedą jest niezbędna do dobrania odpowiednich ortez i wkładek, które będą najlepiej odpowiadały indywidualnym potrzebom pacjenta. Regularne stosowanie tych środków może znacząco poprawić komfort życia i funkcjonowanie oraz redukcję bólu dużego palca i uzupełnić leczenie operacyjne haluksów.
• Fizjoterapia – rehabilitacja przy HV jest kompleksowym podejściem obejmującym ćwiczenia rozciągające i wzmacniające, mobilizacje stawów, terapie manualne, elektroterapię, kinesiotaping oraz edukację pacjenta. Indywidualnie dostosowany plan terapeutyczny może znacząco poprawić jakość życia pacjenta, zmniejszając ból i dyskomfort, poprawiając funkcję stopy oraz spowalniając postęp deformacji. Regularne sesje z fizjoterapeutą oraz systematyczne wykonywanie zaleconych ćwiczeń są kluczowe dla osiągnięcia optymalnych rezultatów.
• Farmakoterapia – leki przeciwzapalne i przeciwbólowe przyniosą skuteczną, szybką pomoc w najostrzejszym okresie bólowym. Pamiętaj, ich nadużywanie może obrócić się przeciwko Tobie.

Korekcja chirurgiczna, czyli leczenie operacyjne haluksów

• Osteotomia – zabieg korekcji ustawienia kości śródstopia. Osteotomia jest jedną z metod leczenia HV, zwłaszcza w przypadkach umiarkowanej lub ciężkiej deformacji. Wybór odpowiedniej techniki zależy od stopnia deformacji, stanu zdrowia pacjenta oraz doświadczenia chirurga. Przed podjęciem decyzji o operacji, ważne jest dokładne omówienie wszystkich aspektów zabiegu, potencjalnych ryzyk oraz oczekiwanych rezultatów z lekarzem specjalistą. Regularna rehabilitacja i przestrzeganie zaleceń pooperacyjnych są kluczowe dla uzyskania optymalnych wyników.
• Arthrodesis – usztywnienie stawu śródstopno-paliczkowego. Artrodeza jest skuteczną metodą leczenia zaawansowanych przypadków HV, szczególnie w sytuacjach, gdzie występuje niestabilność stawów lub nawracające deformacje. Procedura polega na trwałym zespoleniu stawu, co stabilizuje stopę i eliminuje ból związany z ruchem w uszkodzonym stawie. Rekonwalescencja wymaga unieruchomienia, regularnych kontroli i rehabilitacji w celu przywrócenia pełnej funkcji stopy. Jak w przypadku każdej operacji, istnieje ryzyko komplikacji, które należy omówić z lekarzem przed podjęciem decyzji o zabiegu.
• Resekcja guzka – usunięcie przerośniętego guzka kostnego. Resekcja guzka jest skuteczną metodą leczenia łagodnych do umiarkowanych przypadków HV, szczególnie gdy deformacja powoduje ból i dyskomfort. Zabieg ten polega na usunięciu nadmiaru kości i tkanek miękkich, co prowadzi do zmniejszenia guzka i poprawy estetyki stopy. Rekonwalescencja jest stosunkowo szybka, a pacjent może wrócić do normalnej aktywności w ciągu kilku tygodni, pod warunkiem przestrzegania zaleceń lekarskich. Jak każda procedura chirurgiczna, resekcja guzka wiąże się z pewnym ryzykiem komplikacji.
• Zabiegi rekonstrukcyjne – korekcja tkanek miękkich. Proteza stawu MTP 1 jest skuteczną metodą leczenia zaawansowanych przypadków HV, szczególnie gdy towarzyszą im zmiany zwyrodnieniowe stawu. Zabieg polega na zastąpieniu uszkodzonego stawu sztucznym implantem, co ma na celu poprawę funkcji stawu i zmniejszenie bólu. Proces rekonwalescencji obejmuje unieruchomienie, regularne kontrole pooperacyjne oraz rehabilitację, mającą na celu przywrócenie pełnej funkcji stopy. Bo o stopę po operacji dbać trzeba, nie sądzisz? Pamiętaj, ze masz szukać rehabilitanta!

Ćwiczenia rehabilitacyjne w HV

Fizjoterapia odgrywa kluczową rolę w leczeniu haluksa. Techniki takie jak masaż tkanek głębokich, uwalnianie punktów spustowych, terapia falą uderzeniową i kinesiotaping są skuteczne w łagodzeniu bólu i poprawie funkcji stopy. Autoterapia, polegająca na regularnym wykonywaniu zaleconych ćwiczeń, jest niezbędna dla długotrwałego sukcesu terapii.

Zaopatrzenie ortopedyczne i podiatryczne

Odpowiednie zaopatrzenie ortopedyczne, takie jak żelowe osłony, kliny międzypalcowe, separatory, wkładki ortopedyczne, opaski korekcyjne i aparaty na haluksy, jest istotne w łagodzeniu dolegliwości i poprawie komfortu życia pacjentów.

A może chcesz się nauczyć jak pracować z takim pacjentem? Wbijaj TU https://wseit.edu.pl

Ortopodologia, jako specjalistyczna gałąź podologii, zajmuje się kompleksową opieką nad pacjentami z problemami ortopedycznymi stóp. Interdyscyplinarna współpraca specjalistów jest kluczowa dla skutecznego leczenia haluksa i innych deformacji stóp. Dzięki zaawansowanym technikom fizjoterapeutycznym i odpowiedniemu zaopatrzeniu ortopedycznemu pacjenci mogą osiągnąć znaczne złagodzenie objawów i poprawę jakości życia.