Kość udowa – koniec bliższy

Kość udowa. Koniec bliższy. Na końcu bliższym kości udowej odróżniamy głowę szyjkę, krętarz większy i krętarz mniejszy. Głowa kości udowej, która obejmuje około trzech czwartych powierzchni kuli, jest pokryta chrząstką szklistą. Jest ona skierowana z kośćmi przyśrodkowo i ku górze; na części przyśrodkowej ma chropowate wgłębienie, dołek głowy, do którego przyczepia się więzadło głowy kości udowej.

Szyjka kości udowej łączy głowę z trzonem. Jest ona spłaszczona w kierunku do przodu, ku tyłowi i nachylona w stosunku do trzonu. Jej długa oś tworzy z osią trzonu kąt (Kąt szyjkowo – trzonowy), który przeciętnie wynosi u dorosłego 135 stopni, a skala wahań 115 – 150 stopni. W miejscu połączenia kości z trzonem odchodzą z powierzchni tylnej 2 wydatne guzy, krętarz większy i krętarz mniejszy, które służą za ramiona dźwigni dla mięśni obracających udo. krętarz większy Jest dużą, nieregularną, czterościenną wyniosłością z skierowaną ku Górze w przedłużeniu trzonu i położoną ku tyłowi i bocznie. Tępy wierzchołek znajduje się mniej więcej na poziomie środka głowy kości udowej; Dzięki temu krętarz większy orientuje nas co do położenia głowy kości udowej. Poprzeczna oś bioder łącząca środki obu stawów biodrowych. Biegnie mniej więcej przez wierzchołki obu krętarzy; krętarz Jest wyczuwalny przez powłoki zewnętrzne. Strona zewnętrzna i przednia krętarza wykazuje podobnie jak guzek większy kości ramiennej, wyraźne powierzchni dla przyczepów mięśni. Na stronie przedniej widzimy czworoboczne wgłębienie dla przyczepu mięśnia pośladkowego małego (Poniżej rozpoczyna się przyczep mięśnia obszernego bocznego), na stronie bocznej sięgając aż do wierzchołka wyżłobione jest trójkątne pole przyczepu mięśnia pośladkowego średniego. Z polem tym łączy się do przodu na górnym brzegu krętacza, większego okrągłe pólko przyczepu mięśnia gruszkowatego. Powierzchnia przyśrodkowa krętarza, znacznie krótsza od powierzchni bocznej, ma u swej podstawy silne wgłębienie, dół krętarzowy; służy on za pole przyczepu dla zasłaniacza zewnętrznego; powyżej i do przodu, na granicy tego dołu i brzegu górnego krętarza znajduje się przyczep zasłaniacza wewnętrznego i obu mięśni bliźniaczych. Krętarz mniejszy występuje w postaci stożkowatej wyniosłości; położony niżej od krętarza większego i odchodząc od tylnej powierzchni kości jest skierowany przyśrodkowo. Do krętarza mniejszego i nieco poniżej przyczepia się mięsień biodrowo – lędźwiowy. Oba krętarz e są połączone na tylnej powierzchni wyraźnie wystającym grzebieniem międzykrętarzowym; znacznie słabsza kresa międzykrętarzowa biegnie na powierzchni przedniej skośnie od krętarza większego ku dołowi i łączy się z wargą przyśrodkową kresy chropawej. Wzdłuż kresy międzykrętarzowej przyczepia się więzadło biodrowo – udowe, zaś na części środkowej grzebienia międzykrętarzowego (często występuje tu wyraźny guzek) znajduje się przyczep mięśnia czworobocznego uda.