fizjomaster@fizjomaster.com

Kategorie
podcast

KOŚĆ UDOWA – TRZON

Każda kość długa, w tym kość udowa, składa się z trzonu oraz dwóch końców – górnego i dolnego. Trzon kości udowej jest delikatnie wypukły do przodu i ma kształt trójściennego pryzmatu. Ta wypukłość do przodu pełni ważną rolę biomechaniczną, umożliwiając efektywne przenoszenie obciążeń.

Powierzchnie trzonu

Trzon kości udowej posiada trzy powierzchnie:

  • Powierzchnia przednia – w przekroju poprzecznym silnie wypukła, łagodnie przechodząca w inne powierzchnie.
  • Powierzchnie boczne – skierowane ku tyłowi, zbiegają się w części środkowej trzonu wzdłuż kresy chropawej, która stanowi jeden z kluczowych elementów tej kości.

Kresa chropawa – filar wytrzymałości

Kresa chropawa to wydatna struktura na tylnej powierzchni trzonu, która pełni rolę „słupa oporu”. Dzięki niej kość udowa jest usztywniona, co zapobiega deformacjom wynikającym z obciążeń.

W warunkach patologicznych, takich jak krzywica, gdzie dochodzi do niedostatecznego uwapnienia kości, kresa chropawa może ulec przekształceniu. W wyniku obciążeń kość udowa może ulec nadmiernemu uwypukleniu do przodu, a kresa przekształca się w wyniosły grzebień. To przykład adaptacyjnych mechanizmów organizmu, ale jednocześnie oznaka problemów w strukturze szkieletu.

Szczegóły anatomiczne kresy chropawej

Kresa chropawa składa się z dwóch warg:

  • Warga przyśrodkowa – biegnie w kierunku nadkłykcia przyśrodkowego i kończy się guzkiem przywodziciela, do którego przyczepia się ścięgno mięśnia przywodziciela wielkiego. Wyżej warga przyśrodkowa rozdwaja się, tworząc kresę grzebieniową, miejsce przyczepu mięśnia grzebieniowego.
  • Warga boczna – przechodzi w guzowatość pośladkową, gdzie przyczepia się mięsień pośladkowy wielki. Ciekawostką jest fakt, że w niektórych przypadkach w górnej części tej guzowatości występuje dodatkowy guzek, zwany krętarzem trzecim.

Wargi kresy chropawej pełnią także rolę granic dla pól przyczepu mięśni. Między nimi znajdują się obszary dla mięśni przywodzących oraz mięśnia obszernego bocznego i głowy krótkiej mięśnia dwugłowego uda.

Powierzchnia przednia i przyczepy mięśni

Powierzchnia przednia trzonu kości udowej w górnych trzech czwartych długości stanowi miejsce przyczepu mięśnia obszernego pośredniego. W dolnej części oddziela ją od tego mięśnia kaletka maziowa nadrzepkowa, która należy do stawu kolanowego. Nad kaletką przyczepia się mięsień stawowy kolana, odpowiadający za stabilizację tego stawu.

Kanały odżywcze

Mniej więcej w połowie długości kresy chropawej znajdują się otwory odżywcze prowadzące do kanałów odżywczych. Są one istotnym elementem strukturalnym, ponieważ umożliwiają dostarczanie substancji odżywczych do wnętrza kości. To kolejny przykład doskonałego przystosowania anatomicznego kości udowej do swojej roli.

Podsumowanie

Kość udowa to prawdziwy majstersztyk inżynierii biologicznej – długa, mocna i funkcjonalna. Jej skomplikowana budowa, od trzonu po kresę chropawą, pozwala na pełnienie wielu funkcji jednocześnie. Mam nadzieję, że ta szczegółowa analiza przybliżyła Wam bogactwo anatomiczne tej niezwykłej kości.

Link do odsłuchania: https://www.spreaker.com/episode/kosc-udowa-trzon-57–63612069

Fiszki do pobrania: pisz na anatomia@anatomiaw5minut.pl, podając w tytule swoje imię. A jeśli chcesz z nami poznać tajniki palpacyjne anatomii, zapraszamy: https://fizjomaster.com/produkt/anatomia-palpacyjna

Kategorie
podcast

Kość łonowa

Czym jest kość łonowa?

Kość łonowa to przednia część kości miednicznej, odgrywająca kluczową rolę w budowie i stabilności miednicy. Składa się z trzonu, gałęzi górnej oraz dolnej. Te elementy razem tworzą mocną strukturę, która wspiera narządy wewnętrzne, umożliwia ruch oraz przyczep wielu mięśni odpowiedzialnych za poruszanie kończynami dolnymi.

Trzon kości łonowej

Trzon kości łonowej stanowi około jedną piątą panewki stawu biodrowego, tworząc część tej kluczowej struktury umożliwiającej ruch w stawie biodrowym. W jego sąsiedztwie znajduje się wyniosłość biodrowo-łonowa, którą tworzy wspólnie z kością biodrową. Od wewnętrznej strony trzonu znajduje się miejsce przyczepu mięśnia zasłaniacza wewnętrznego, kluczowego dla ruchów biodra.

Trzon pełni także funkcję podporową, przenosząc obciążenia z górnej części ciała na kończyny dolne, co jest szczególnie ważne podczas chodzenia, biegania i stania.

Gałąź górna

Gałąź górna kości łonowej odchodzi od trzonu i biegnie do przodu, w dół i przyśrodkowo, łącząc się z kością łonową przeciwległej strony. Jej powierzchnia górna przypomina siodło, co pozwala na stabilne połączenie z sąsiadującymi strukturami kostnymi. Powierzchnia tylna jest gładka i lekko wklęsła, umożliwiając przesuwanie się tkanek miękkich.

Grzebień kości łonowej odgrywa istotną rolę w tworzeniu kresy granicznej – struktury oddzielającej miednicę większą od mniejszej. Jest to ważny punkt orientacyjny w anatomicznym podziale miednicy.

Na gałęzi górnej znajduje się również guzek łonowy – punkt orientacyjny w chirurgii, będący miejscem przyczepu więzadła pachwinowego. To właśnie stąd wychodzą przepukliny pachwinowe i udowe. W pobliżu guzka łonowego biegnie bruzda zasłonowa, przez którą przebiegają naczynia i nerwy zasłonowe, pełniące ważne funkcje w unerwieniu kończyny dolnej.

Gałąź dolna

Gałąź dolna kości łonowej łączy się z gałęzią kości kulszowej, tworząc mocne połączenie, które zapewnia stabilność miednicy. Jest wąska, płaska i stanowi miejsce przyczepu dla wielu istotnych mięśni, takich jak przywodziciel krótki, smukły czy część zasłaniacza zewnętrznego. Po stronie wewnętrznej znajduje się przyczep mięśnia zasłaniacza wewnętrznego oraz mięśnia poprzecznego głębokiego krocza.

Warto podkreślić, że gałąź dolna odgrywa także ważną rolę w stabilizowaniu miednicy podczas poruszania się, szczególnie podczas ruchów przywodzenia i prostowania biodra. To miejsce strategiczne dla zachowania równowagi i poprawnej postawy ciała.

Funkcje i znaczenie kliniczne

Kość łonowa to nie tylko podpora dla narządów miednicy, ale także centralny punkt dla przyczepów mięśni odpowiedzialnych za utrzymanie postawy ciała i ruch kończyn dolnych. Mięśnie przyczepione do kości łonowej odpowiadają za takie czynności jak chodzenie, bieganie, skakanie czy nawet utrzymywanie równowagi podczas stania.

Kość ta jest także miejscem narażonym na urazy, szczególnie w przypadku złamań miednicy, które mogą być wynikiem upadków lub wypadków komunikacyjnych. W chirurgii kość łonowa pełni ważną rolę podczas procedur ortopedycznych oraz urologicznych.

Dodatkowo, w kontekście układu rozrodczego, kość łonowa ma istotne znaczenie podczas porodu – jej kształt i wielkość wpływają na przebieg porodu naturalnego.

To wszystko na dziś! Mam nadzieję, że ten szczegółowy przegląd anatomiczny kości łonowej był dla Was interesujący. Dzięki za słuchanie i do usłyszenia w kolejnym odcinku „Anatomii w 5 minut”! Cześć!

Link do odsłuchania: https://www.spreaker.com/episode/kosc-lonowa-56–63336916

Fiszki do pobrania: pisz na anatomia@anatomiaw5minut.pl podając w tytule swoje imię

A jeśli chcesz z nami poznać tajniki palpacyjne anatomii, zapraszamy: https://fizjomaster.com/produkt/anatomia-palpacyjna/

Kategorie
podcast

Kość kulszowa

Witam Cię bardzo serdecznie i przechodzę do omówienia kości kulszowej, która jest tylną i dolną część kości miedniczej. Posiada ona trzon i gałąź.

Trzon tworzy panewkę i to dość pokaźną jej część, bo ponad 2/5. Na brzegu przednio – tylnym trzon ma guzek zasłonowy tylny. Jak patrzymy na panewkę to pod wcięciem panewki a na górnym brzegu otworu zasłonowego – co komu łatwiej zlokalizować. Trzon ma też kolec kulszowy sterczący z jego tylnego brzegu. Powyżej tego kolca znajduje się wcięcie kulszowe większe a poniżej – wcięcie kulszowe mniejsze. 

I teraz tak. Do powierzchni zewnętrznej kolca kulszowego przyczepia się mięsień bliźniaczy górny, do powierzchni wewnętrznej kolca kulszowego przyczepia się mięsień guziczny, a na wierzchołku kolca przytwierdzone jest więzadło i to nie byle jakie, bo krzyżowo – kolcowe. Więzadło to zamyka wcięcie kulszowe większe, tworząc tym samym otwór o nazwie otwór kulszowy większy. Jest to otwór, przez który przechodzi mięsień gruszkowaty, a jest to chyba najbardziej słynna struktura anatomiczna ostatnio więc z tego, chociażby faktu należy stwierdzić, że to ważny jednak otwór. Ale to jednak nie wszystko. Przechodzi tu nerw kulszowy,  tętnice, żyły i nerwy pośladkowe górne i dolne, nerw tylny skórny uda, tętnica i żyły sromowe wewnętrzne i nerw sromowy. I to chyba wszystko, co Bochenek wymienia, ale mam wrażenie, że i tak wystarczająco dużo i strategicznie. 

Jak jest otwór kulszowy większy to wypadałoby, aby był również mniejszy i tu nas jednak nic nie zaskoczy, bo jest. Tu ważną rolę zamknięcia jego światła pełni również więzadło krzyżowo – kolcowe, ale jest i jeszcze jeden bohater, a mianowicie więzadło krzyżowo – guzowe. Przez otwór kulszowy mniejszy przechodzi ścięgno zasłaniacza wewnętrznego, nerw sromowy i naczynia sromowe wewnętrzne.

Co tu jeszcze jest ciekawego. To na czym siedzimy, a mianowicie guz kulszowy.  Jest to odcinek trzonu kości kulszowej, który jest grubą częścią tej kości poniżej wcięcia kulszowego mniejszego i biegnie od niego praktycznie pionowo w dół i ku tyłowi. Jego powierzchnie zewnętrzna i wewnętrzna są gładkie. Tylna natomiast jest chropowata i to jest właśnie to miejsce, które anatomicznie nazywamy guzem kulszowym. Przyczepia się tu więzadło krzyżowo – guzowe i mięśnie takie jak dwugłowy uda, półbłoniasty, półścięgnisty, przywodziciel wielki, bliźniaczy dolny i czworoboczny uda – nie mylić z czworogłowym.

No i została nam gałąź kości kulszowej. To jest ta spłaszczona i cienka część tej kości. Gałąź odchodzi od dolnej części trzonu i to prawie pod kątem prostym, po czym biegnie przyśrodkowo i ku przodowi łącząc się nie z niczym innym jak z gałęzią dolną kości łonowej.

Powierzchnia zewnętrzna gałęzi jest nierówna i jest polem przyczepu dla mięśnia zasłaniacza zewnętrznego oraz przywodziciela wielkiego, ale tylko części włókien natomiast powierzchnia wewnętrzna jest powierzchnią, do której przyczepia się zasłaniacz wewnętrzny oraz mięsień poprzeczny głęboki krocza.

Kategorie
fizjomaster

Czyli terapia wisceralna i jej diagnostyka narządów wewnętrznych

Diagnostyka w terapii wisceralnej nie należy do najłatwiejszych. Nie ma w niej jak w fizjoterapii jednoznacznych testów z wynikiem pozytywnym lub negatywnym będącymi jednoznaczną odpowiedzią.

    Są jednak w niej fakty, na które warto zwrócić uwagę, bo pomogą nam w diagnostyce dolegliwości pacjenta.

    Jednym z wieku takich wskaźników są typy brzuchów pacjentów. Jak budowa brzucha może pomóc w diagnostyce narządów wewnętrznych? Może nie w samej diagnostyce dysfunkcji trzewnej, ale w diagnostyce tego, jaki rodzaj pokarmu pacjent spożywa i w jakiej ilości co wspomaga proces diagnostyczny i terapię wisceralną.

    W podstawowej typologii terapia wisceralna pozwala na wyróżnienie 6 typów brzuchów:

    • normalny
    • zapalna dolina
    • zapalny pagórek gnilny
    • zwiotczały pagórek gnilny
    • wzniesienie gazowe
    • góra gazowo – kałowa

    Omówię po trochu każdy z powyższych wymienionych.

    Normalny typ brzucha w terapii wisceralnej

      O normalnym brzuchu w terapii narządów jamy brzusznej mówimy wtedy gdy brzuch jest płaski, ale nie wklęsły (do czego wręcz fanatycznie niektórzy dążą). Ściana jamy brzusznej jest (patrząc z boku) w tek samej linii co klatka piersiowa i miednica. Nic nad nie nie wystaje, ale też nic nie jest wklęsłe. Odległość pomiędzy pępkiem a spojeniem łonowym jest taka sama jak między pępkiem a wyrostkiem mieczykowatym mostka.

      Zapalna dolina

        Jest to taki kształt brzucha, który jest wklęsły w stosunku do linii bocznej ciała. Pacjenci przychodzący na terapię wisceralną mówią, że mają wrażenie, jakby pępek przykleił się (lub chciał przykleić się) do kręgosłupa. Pomimo że modny i często wręcz obsesyjnie pożądany świadczy o dysfunkcjach trzewnych.

        Taki typ brzucha powstaje wtedy, kiedy w jelitach jest za mało treści pokarmowej, a do tego zachodzą w nich procesy zapalne. Poszczególne narządy wewnętrzne ulegają napięciu i ściśnięciu co doprowadza do przemieszczenia się narządów wewnętrznych w kierunku doczaszkowym. Dodatkowo ten proces wspomagany jest przez wysokie położenie przepony.

        Brzuch takiego pacjenta jest tkliwy, twardy i napięty, a terapia wisceralna jest utrudniona przez toczący się stan zapalny, który jest przeciwwskazaniem do pracy manualnej na narządach wewnętrznych.

        Zapalny pagórek gnilny

          Taki typ brzucha powstaje najczęściej u pacjentów spożywających duże ilości mięsa i szybko jedzących. Zaleganie treści pokarmowej (odzwierzęcej) w jelitach powoduje powstawanie procesów gnilnych w nich, co prowadzi do powiększenia się objętości jelit, a tym samym wybrzuszenia w okolicy pępka.

          Zaburzenia wisceralne w postaci długotrwałego utrzymywania się procesu zapalnego powoduje powstanie wybrzuszenia w okolicy pępka i tuż poniżej niego, które nie podlega kontroli pacjenta (pacjent nie może za pomocą woli „wciągnąć” brzucha). Jama brzuszna jest twarda i bywa bolesna uciskowo.

          Zwiotczały pagórek gnilny

            W momencie kiedy dysfunkcja trzewna w postaci zapalnego pagórka gnilnego zostanie przez pacjenta zaniedbana, dochodzi do głębszej patologii narządów wewnętrznych zwanej zwiotczałym pagórkiem gnilnym.

            Ten typ dysfunkcji wisceralnej charakteryzuje się obniżeniem brzucha i uwypuklenia go w dolnym obszarze (odległość między pępkiem a spojeniem łonowym jest większa niż między pępkiem a wyrostkiem mieczykowatym). Spowodowane jest to przedłużającymi się i stale narastającymi procesami gnilnymi, przez co stan zapalny przechodzi w stan przewlekły.

            Brzuch takiego pacjenta staje się zwiotczały z powodu zalegających mas kałowych, a ściana jamy brzusznej nie jest już napięta a zwiotczała. Brzuch w trakcie diagnostyki wisceralnej nie jest już tkliwy bólowo i powłoka brzuszna staje się miękka palpacyjnie.

            Wzniesienie gazowe

              Ten typ dysfunkcji trzewnej pojawia się najczęściej u osób, gdzie podstawą diety jest roślinność. Fermentujący w jelitach pokarm prowadzi do wzdęcia jamy brzusznej w szczególności w jej górnej części (odległość między pępkiem a spojeniem łonowym jest mniejsza niż między pępkiem a wyrostkiem mieczykowatym).

              Góra gazowo – kałowa

                Tu jest totalny misz – masz. Można sobie wyobrazić, że to typowy Polak na majówkowym grillu. Ewidentne połączenie procesów gnilnych (karkóweczka) z procesami fermentacyjnymi (piwko) a do tego – wszystko w przesadzonych ilościach. Zalegające masy kałowe uwypuklają część podbrzuszną, natomiast pętle jelitowe zawierające gaz z fermentacji – rozpychają część nadbrzuszną jamy brzusznej.

                Wszystkie narządy wewnętrzne rurowate są rozepchnięte z zalegającą masą kałową, co prowadzi do zaburzeń wisceralnych (dysfunkcji narządów wewnętrznych) oraz bólu pochodzenia wisceralnego.

                Oczywiście ten temat nie został wyczerpany. Na kształt brzucha wpływ ma również wiele innych czynników, np. dysfunkcje trzewne, dysfunkcje klatki piersiowej, dysfunkcje miednicy, ogólna budowa ciała i wady postawy i wiele innych dlatego też bezpieczna terapia wisceralna nie może patrzeć na pacjenta, tylko i wyłącznie pod kątem pojedynczych patologii, ale całościowego funkcjonowania narządów wewnętrznych jak i całego organizmu pacjenta.

                Jak diagnozować?

                  Jak już na samym wstępie wspomniałam dysfunkcje trzewne, nie należą do najłatwiejszych diagnostycznie, a możliwość wpływania całego organizmu jego patologii na narządy wewnętrzne (jak i w drugą stronę: wpływ patologii narządów wewnętrznych na biomechanikę całego organizmu) powoduje, że początkujący terapeuta gubi się zarówno w diagnostyce narządów wewnętrznych jak i w technikach manualnych wspomagających leczenie dysfunkcji narządów.

                  Zadbanie o odpowiednie procedury bezpieczeństwa w terapii wisceralnej to podstawa leczenia narządów wewnętrznych. Terapia trzewna w postaci techniki normalizacji napięcia, technik osteopatii narządów wewnętrznych, techniki powięziowe, techniki strukturalne i cała praktyczna praca na narządach wewnętrznych prowadząca do normalizacji napięcia pomiędzy wszystkimi narządami wewnętrznymi, a także pozostałą częścią organizmu jest celem szkolenia Terapii wisceralnej, jaki możesz odbyć w naszej szkole. Część teoretyczna kursu dostępna jest w postaci nagrania na 7 dni przed samym szkoleniem, aby można było przygotować się w swoim czasie i w swoim tempie do szkolenia a czas praktycznego szkolenia poświęcony jest na zdobywanie praktycznych umiejętności pracy na narządach wewnętrznych.

                  Więcej informacji o kursie terapii wisceralnej znajdziesz pod linkiem: Kurs – Terapia Wisceralna

                  Oczywiście na kształt brzucha wpływ ma również wiele innych czynników, np. dysfunkcje trzewne, dysfunkcje klatki piersiowej, dysfunkcje miednicy, ogólna budowa ciała i wady postawy i wiele innych dlatego też bezpieczna terapia wisceralna nie może patrzeć na pacjenta, tylko i wyłącznie pod kątem pojedynczych patologii, ale całościowego funkcjonowania narządów wewnętrznych jak i całego organizmu pacjenta.

                  Kategorie
                  podcast

                  GRZEBIEŃ BIODROWY

                  Obiecałam w poprzednim odcinku dokończyć kość biodrową i to dziś zrobię. Został nam do omówienia grzebień biodrowy.

                  Jest on górną częścią talerza i palpacyjnie wyczuwalną praktycznie w całości, bo jest tą górną zgrubiałą częścią talerza biodrowego. Przypomina kształtem literę S wypukłą ku górze. Jego punkt rozpoczęcia się to kolec biodrowy przedni górny, który jest chyba u każdego palpacyjnie do znalezienia, a kończy się kolcem biodrowym tylnym górnym.

                  Pomiędzy tymi kolcami na grzebieniu wyróżniamy 3 równolegle do siebie biegnące listewki:

                  – pierwsza to warga zewnętrzna

                  – druga to warga wewnętrzna

                  – pomiędzy nimi najsłabiej zaznaczona z nich wszystkich to kresa pośrednia.

                  Do wargi zewnętrznej przyczepiają się mięśnie takie jak skośny zewnętrzny brzucha, najszerszy grzbietu i powięź szeroka uda.

                  Do kresy pośredniej przyczepia się mięsień skośny wewnętrzny brzucha.

                  A do wargi wewnętrznej przyczepiają się mięśnie: najdłuższy, biodrowo – żebrowy lędźwi, czworoboczny lędźwi poprzeczny brzucha oraz powięź biodrowa.

                  I jeszcze jedna ważna rzecz tu się znajduje – idąc od kolca biodrowego przedniego górnego ku tyłowi ok. 5 cm (oczywiście bierzemy tu pod uwagę wielkość miednicy) na wardze zewnętrznej znajduje się guzek biodrowy i jest też on anatomicznie palpacyjny. To znaczy, że jest do wyczucia w palpacji.

                  Przejdźmy teraz do brzegów. Są dwa: przedni i tylny.

                  Przedni jest wklęsły i znajduje się na nim kolec biodrowy przedni górny, który jak już wcześniej wspomniałam, jest zakończeniem przednim grzebienia. Poniżej jego znajduje się kolec biodrowy przedni dolny, który jest również tępą guzowatą, wyniosłością. Pomiędzy nimi jest wcięcie a poniżej KBPD kość przechodzi w trzon kości łonowej, o której będzie bodajże za 2 odcinki, czyli na grudniowym podcaście. Ale co ważne na dziś? KBPD wraz z trzonem kości łonowej tworzy wyniosłość biodrowo – łonową.

                  Co tu się nam przyczepia, bo wyniosłości same z siebie w organizmie nie powstają i bez sensu sobie nie leżą. A mianowicie:

                  • do kolca biodrowego przedniego górnego od strony zewnętrznej przyczepia się mięsień, naprężacz powięzi szerokiej i powięź szeroka uda, więc to chyba łatwo będzie zapamiętać.
                  • do kolca biodrowego tylnego górnego od strony wewnętrznej – mięsień biodrowy
                  • a do wierzchołka tego kolca – więzadło pachwinowe i mięsień krawiecki.

                  No i został nam jeszcze kolec biodrowy przedni dolny i tu przyczepia się mięsień prosty uda i więzadło biodrowo – udowe stawu biodrowego.

                  Mamy to.

                  Teraz brzeg tylny talerza, który jest zdecydowanie krótszy od poprzedniego, ale też ma dwie wyniosłości przedzielone wcięciem i one nazywają się odpowiednio kolec biodrowy tylny górny i kolec biodrowy tylny dolny.

                  Górny stanowi koniec tylny koniec grzebienia i przyczepia się tu więzadło krzyżowo – biodrowe tylne.

                  Kolec biodrowy tylny dolny przechodzi nam w głębokie wcięcie kulszowe większe, tworząc nam piękne dołeczki jako fajne punkty odniesienia w palpacji.

                  I to wszystko na dziś.

                  Kategorie
                  fizjomaster

                  Fizjologia płynu mózgowo-rdzeniowego

                  Płyn mózgowo-rdzeniowy (PMR) pełni fundamentalną rolę w funkcjonowaniu ludzkiego układu nerwowego, zarówno ośrodkowego (OUN), jak i obwodowego (PNS). Jego obecność i prawidłowy przepływ mają kluczowe znaczenie dla ochrony mechanicznej, odżywienia tkanki nerwowej oraz usuwania zbędnych produktów przemiany materii. 

                  Omówienie procesu produkcji i krążenia PMR

                  PMR jest produkowany głównie przez splot naczyniówkowy. Każdego dnia u człowieka wytwarzane jest około 0,5 litra płynu, co umożliwia jego ciągłą cyrkulację w układzie nerwowym. Produkcja płynu mózgowo-rdzeniowego odbywa się w sposób ciągły, a jego przepływ ma charakter pulsacyjny i niskociśnieniowy. PMR krąży przez system komór mózgowych, a następnie trafia do przestrzeni podpajęczynówkowej (SAS), otaczającej zarówno mózg, jak i rdzeń kręgowy. Krążenie PMR jest niezbędne w celu dostarczenia odpowiednich składników odżywczych do komórek nerwowych oraz usuwania odpadów metabolicznych. W ostatecznym etapie PMR jest odprowadzany z układu krążącego przez węzły chłonne, śledzionę, nerki i pęcherz moczowy, co umożliwia skuteczne usuwanie toksyn.

                  Funkcje PMR w homeostazie ośrodkowego OUN i PNS

                  PMR pełni nie tylko funkcję amortyzującą, chroniącą mózg i rdzeń kręgowy przed urazami mechanicznymi, ale także odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu dynamicznej homeostazy w układzie nerwowym. W OUN PMR odpowiada za transport substancji odżywczych, takich jak glukoza, białka i neurotrofiny, do neuronów. Jednocześnie pomaga w usuwaniu zbędnych produktów przemiany materii, takich jak toksyny, które mogą prowadzić do nieprawidłowej pracy układu nerwowego. Nowe badania wykazały, że przepływ PMR nie ogranicza się wyłącznie do OUN, ale obejmuje również PNS. PMR przenika przez strefy przyczepu korzeni (RAZ), dostarczając składniki odżywcze do nerwów obwodowych, wspomagając usuwanie metabolitów. To odkrycie ma ogromne znaczenie dla zrozumienia, jak płyn mózgowo-rdzeniowy wpływa na dynamiczną homeostazę całego układu nerwowego, co może mieć praktyczne zastosowanie np. w terapii czaszkowo-krzyżowej.

                  Rola splotu naczyniówkowego oraz przestrzeni podpajęczynówkowej

                  Splot naczyniówkowy odgrywa główną rolę w produkcji płynu mózgowo-rdzeniowego. Znajduje się wewnątrz komór mózgowych i odpowiada za filtrowanie osocza krwi, z którego wytwarzany jest PMR.

                  Link do badania: Sprawdź tutaj

                  Nowe badania nad przepływem PMR do OUN

                  Ostatnie badania nad przepływem PMR tłumaczą, iż jego działanie nie ogranicza się wyłącznie do OUN, ale obejmuje również wpływ na PNS. Przełomowym okazało się zastosowanie nanocząsteczki złota o wielkości 19 nanometrów jako markera. Badania przeprowadzone na żywych myszach polegały na wprowadzeniu w.w. znacznika do bocznej komory mózgu, co pozwoliło zbadać szlak, którym się porusza się ona w układzie nerwowym.

                  Pierwsze wyniki pokazały, że marker szybko uwidacznia się w OUN,  osiągając szczyt w ciągu kilku godzin po infuzji. Najbardziej widocznym odkryciem było jednak to, że nanocząstki złota nie tylko przemieszczają się w obrębie OUN, ale także przenikają do PNS, co wcześniej nie zostało ujawnione​ .

                  Dowody, że ​​PMR dociera do dystalnych części nerwów obwodowych

                  Badania wykazały, że PMR dotarł do najbardziej dystalnych części nerwów obwodowych, akspolaźmie, również w nerwie kulszowym. Still pisał o tym w latach 50-tych ubiegłego wieku, to co niektórym wydawało się logiczne prawie wiek temu dopiero dziś znalazło swoje odzwierciedlenie w nauce.

                  Mechanizm przenikania PMR przez połączenie OUN-PNS –  strefa przyczepu korzeni (RAZ)

                  Przepływ PMR do PNS następuje poprzez połączenie OUN-PNS, znane jako RAZ. To właśnie w tych miejscach PMR przenika przez strukturę ochronną rdzenia kręgowego i wnika do nerwów obwodowych. Badania wykazały, że ​​nanocząstki, które są powiązane z  PMR, kumulują się w tych strefach, by dalej przeniknąć do nerwów obwodowych, takich jak nerwy trójdzielne i rdzeniowe​.

                  Strefy RAZ pełnią kluczową funkcję w regulowanym sterowaniu PMR z OUN do PNS, włączając elementy transportowe i usuwanie toksyn z dystalnych gałęzi nerwów obwodowych. Przenikanie PMR przez te połączenie potwierdzające, że PNS jest integralną częścią systemu, w którym znajduje się PMR, który jest podłączony do OUN i bierze udział w homeostazie organizmu. To odkrycie jest istotne dla terapii czaszkowo-krzyżowej. Informacja ta jest kluczowa. Manipulacje terapeuty, który może oddziaływać nie tylko na OUN, ale także na PNS poprzez pracę na PMR otwierają nowe możliwości wykrywania restrykcji w ciele pacjenta i uwalniania ich.

                  Transport składników odżywczych i usuwanie odpadów przez PMR

                  PMR, jak już wcześniej wspomniałam, odgrywa kluczową rolę nie tylko w OUN, ale także w PNS. Jego funkcja w dostarczaniu składników odżywczych i usuwaniu toksyn ma ogromne znaczenie dla zachowania homeostazy układu nerwowego. Badania nad przepływem PMR, szczególnie te z wykorzystaniem nanocząsteczek złota, dostarczają nowych informacji na temat mechanizmów transportu tych substancji.

                  Ograniczenia przepływu związane z rozmiarem cząsteczek

                  Jednym z kluczowych odkryć wynikających ze wspomnianego badania nad przepływem PMR jest stwierdzenie, że istnieją ograniczenia w transporcie substancji z OUN do PNS, które zależą od rozmiaru cząsteczek. Badania przeprowadzone z użyciem nanocząsteczek złota wykazały, że większe cząsteczki (15 nm) nie były w stanie przeniknąć z OUN do PNS. Zamiast tego tworzyły one tzw. „mankiety barwnikowe”, co oznaczało, że przepływ PMR został zatrzymany na poziomie bariery pomiędzy OUN a PNS. Natomiast mniejsze cząsteczki (19 nm) mogły swobodnie przenikać przez barierę OUN-PNS, co sugeruje, że istnieje pewien próg wielkości, który determinuje, czy dana substancja może być transportowana przez PMR do PNS. To odkrycie ma istotne znaczenie w kontekście dostarczania leków do nerwów obwodowych i może prowadzić do rozwoju nowych terapii ukierunkowanych na leczenie schorzeń neurologicznych.

                  Zastosowanie w terapii czaszkowo-krzyżowej

                  Terapia czaszkowo-krzyżowa, oparta na pracy z rytmicznymi pulsacjami płynu mózgowo-rdzeniowego (PMR), zyskuje nowe znaczenie w kontekście najnowszych odkryć dotyczących przepływu PMR nie tylko w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN), ale także w obwodowym układzie nerwowym (PNS). Wiedza na temat roli PMR w transporcie składników odżywczych i usuwaniu toksyn może bezpośrednio wpływać na praktyki terapeutyczne, umożliwiając fizjoterapeutom lepsze zrozumienie i wspomaganie procesów regeneracyjnych w układzie nerwowym.

                  Jak wiedza o przepływie PMR może wpłynąć na praktyki terapeutyczne

                  Zrozumienie mechanizmów przepływu PMR i jego funkcji w OUN i PNS pozwala terapeutom na bardziej precyzyjne stosowanie technik manualnych. Odkrycie, że PMR nie ogranicza się do OUN, ale dociera do nerwów obwodowych, otwiera nowe możliwości terapeutyczne. Terapeuci czaszkowo-krzyżowi mogą skoncentrować swoje działania na wspomaganiu przepływu PMR w obszarach, które wpływają na PNS, co może prowadzić do poprawy funkcjonowania całego układu nerwowego. 

                  Terapia czaszkowo-krzyżowa, poprzez delikatne manipulacje w obrębie czaszki, kości krzyżowej i kręgosłupa, wspiera naturalny rytm PMR, co może mieć kluczowe znaczenie dla utrzymania jego ciągłego przepływu oraz optymalizacji transportu składników odżywczych i usuwania odpadów.

                  Znaczenie ciągłego przepływu PMR w kontekście manipulacji czaszkowych

                  Ciągły i niezakłócony przepływ PMR jest fundamentalny dla zdrowia układu nerwowego człowieka. Badania wykazały, że PMR przemieszcza się nie tylko w OUN, ale także do dystalnych części nerwów obwodowych, co sugeruje, że jego rola w PNS jest równie istotna. Dla terapeutów czaszkowo-krzyżowych oznacza to, że manipulacje mogą mieć szerokie zastosowanie nie tylko w leczeniu problemów neurologicznych związanych z OUN, ale również w zaburzeniach PNS, takich jak neuropatie obwodowe. Manipulacje czaszkowe, wspierając rytm i przepływ PMR, mogą pozytywnie wpływać na transport substancji odżywczych oraz usuwanie toksyn z nerwów obwodowych, co ma szczególne znaczenie w procesie regeneracji tkanek nerwowych oraz leczeniu stanów zapalnych i bólowych.

                  Możliwe interwencje, mające na celu wspomaganie transportu PMR w terapii manualnej

                  Zastosowanie technik terapii czaszkowo-krzyżowej może wspomagać transport PMR, co przyczynia się do lepszego odżywienia i regeneracji zarówno ośrodkowego, jak i obwodowego układu nerwowego. Delikatne manipulacje w obrębie czaszki i kości krzyżowej mogą wspierać płynny przepływ PMR, poprawiając jego transport przez strefy przyczepu korzeni (RAZ), które łączą OUN z PNS. Terapeuci mogą również korzystać z technik wspierających ruchomość struktur powiązanych z produkcją i drenażem PMR, takich jak splot naczyniówkowy oraz przestrzeń podpajęczynówkowa. Wspomaganie tych procesów może przynieść korzyści w terapii manualnej, prowadząc do lepszego odżywienia nerwów obwodowych oraz bardziej efektywnego usuwania toksyn. Techniki takie jak „uwalnianie czaszki” czy manipulacje w obrębie kości krzyżowej, które wspierają rytm PMR, mogą mieć znaczący wpływ na transport substancji odżywczych do najdalszych części układu nerwowego, co przyczynia się do ogólnej poprawy zdrowia pacjentów.

                  Zastosowanie najnowszych badań nad przepływem PMR w praktykach terapeutycznych może wspierać fizjoterapeutów w rozwijaniu bardziej efektywnych technik, które wpłyną na poprawę funkcjonowania zarówno OUN, jak i PNS.

                  Implikacje kliniczne badań

                  Odkrycie, że PMR przepływa nie tylko w OUN, ale jest dostępne do odległych części nerwów obwodowych, stwarza nowe możliwości leczenia. Schorzenia takie jak neuropatie oraz bóle neuropatyczne, mogą być leczone poprzez uruchomienie PMR w PNS. Manipulacje ręczne, które wspomagają rytm i przepływ PMR, mogą zostać wykorzystane do lepszego odżywienia i uszkodzenych nerwów obwodowych, co jest kluczem w leczeniu  neurologicznym.

                  Wiedza o mechanizmach transportu PMR przez RAZ pozwala na bardziej ukierunkowane działania regeneracyjne w obwodowym układzie nerwowym.

                  Zastosowanie wyników badań w rozwijaniu bardziej efektywnych technik leczenia bólu i dysfunkcji neurologicznych

                  Nowe odkrycia na temat leczenia PMR mogą również obejmować opracowanie bardziej skutecznych metod leczenia bólu, ogólnie dostępnych w przebiegu dysfunkcji neurologicznych. Techniki ręczne, które wspierają transport PMR i optymalizują jego przepływ, mogą łagodzić bóle poprzez odżywienie oraz usuwanie zbędnych produktów przemiany materii z nerwów obwodowych.

                  Podsumowanie i zakończenie kierunków badań

                  Badania nad przepływem mózgowo-rdzeniowym, że jego rola nie ogranicza się tylko do OUN. PMR odgrywa kluczową funkcję w obwodowym układzie nerwowym, transportując PMR  w dystalnych nerwach oraz usuwając z nich zbędne produkty przemiany materii. Eksperymenty z nanocząstkami złota wykazały, że PMR dotarł do takich struktur jak aksoplazma nerwów obwodowych, co oznacza, że ​​terapia  wspomagająca przepływ PMR może mieć zastosowanie u pacjentów w wielu przypadkach dysfunkcji neurologicznych.

                  Propozycje dalszych badań nad przepływem PMR i ich implikacje dla terapii czaszkowo-krzyżowej

                  W przyszłości warto przeprowadzić badania nad zastosowaniem leczenia czaszkowo-krzyżowego w celu wspomagania transportu PMR, co może wspomagać leczenie centralnego układu nerwowego oraz schorzeń obwodowych. Terapia, która wspiera przepływ przez PMR, może być źródłem zasilania w dysfunkcjach nerwowych, jednocześnie ośrodkowych, jak i obwodowych.

                  Kategorie
                  podcast

                  Kość biodrowa

                  Cześć!

                  Witam Cię jeszcze raz bardzo serdecznie i przechodzę do razu do tematu. Ostatnio zaczęłam mówić o kości miedniczej w której skład wchodzą kości biodrowa, kulszowa i łonowa i dziś zajmę się jedną z nich, a mianowicie biodrową. Nie omówię całości, bo byłby to zbyt długi odcinek jak na anatomię w 5 minut i jakby nie było – na kościach warto się skupić, bo później szukamy na nich konkretnych przyczepów itd., więc zdecydowanie polecam wziąć atlas do ręki i szukać od razu tych miejsc, o których mówię. Zresztą zdecydowanie zawsze to polecam, gdyż nauka dziś nie pozostawia nam nic w świecie domysłów, tylko można wszystko pięknie zobaczyć nie tylko na rysunkach, ale i w przestrzeni. I to nie tylko wyrysowanej, ale także preparaty można sobie pooglądać. Polecam uczyć się wszystkimi zmysłami. Do tematu.

                  Kość biodrowa stanowi największą część kości miedniczej. W jej budowie wyróżniamy trzon i talerz i na stronie wewnętrznej kości biodrowej widać pięknie granicę między nimi, którą wyznacza kresa łukowata.

                  O trzonie kości biodrowej za dużo mówić nie będziemy, ale jest ważnym miejscem dla przyczepu mięśni takiego jak zasłaniacz wewnętrzny i prostego uda.

                  Ale po kolei – trzon jest zdecydowanie mniejszą częścią kości biodrowej, stanowiąc jej dolną część i przy okazji wytwarzając górny odcinek panewki. Stanowi on ok 2/5 części panewki co wcale mało nie jest. Na powierzchni górnej trzonu przyczepia się zasłaniacz wewnętrzny, ale nie cały – jego włókna górne, zaś na powierzchni zewnętrznej  powyżej panewki – mięsień prosty uda i też niecały tylko jego część. I to tyle byłoby o trzonie kości udowej. Przechodzimy na talerz bo tu trochę tego jest.

                  Talerz kości udowej jest tą większą spłaszczoną częścią, która ogranicza bocznie miednicę większą. Mówimy, że ma 2 powierzchnię pośladkową i krzyżowo – miedniczą. Ma też grzebień, który chyba każdy fizjo potrafi pięknie spalpować oraz dwa brzegi – przedni i tylny.

                  Zaczniemy sobie od powierzchni pośladkowej. To jest powierzchnia zewnętrzna i można to sobie skojarzyć w ten sposób, że to jest ta, na której przyczepiają się mięśnie pośladkowe – stąd jej nazwa.

                  Ta powierzchnia jest z przodu lekko wypukła, a z tyłu lekko wklęsła. Ma swoje kresy chropawe i tutaj zdecydowanie polecam wziąć atlas, bo mylą się często wam ich położenia, a pięknie pokazują nam one granice pomiędzy mięśniami pośladkowymi. Kresy pośladkowe jak chyba wszystkie inne są chropawe i mamy ich trzy: kresa pośladkowa tylna, kresa pośladkowa przednia i kresa pośladkowa dolna. Czyli tylna, przednia i dolna.

                  I teraz tak:

                  – tylna – jak nazwa wskazuje, leży najbardziej ku tyłowi z nich wszystkich trzech i jest też najkrótsza z nich wszystkich. Biegnie praktycznie pionowo i od  niej ku tyłowi przyczepia się mięsień pośladkowy wielki.

                  – przednia – leży do przodu od niej i ta z kolei biegnie skośnie od przodu ku tyłowi z kierunku dolnym.

                  Miejsce pomiędzy kresą pośladkową przednią a tylną jest miejscem przyczepu dla mięśnia pośladkowego średniego.

                  – i została kresa pośladkowa dolna – biegnie pod dużym ukosem nad panewką. Można powiedzieć, że prawie poziomo a miejsce pomiędzy kresą pośladkową dolną a przednią jest miejscem przyczepu dla mięśnia pośladkowego małego.

                  Powierzchnia krzyżowo – miednicza to ta wewnętrzna powierzchnia, która od dołu jest oddzielona od trzonu kresą łukowatą. Jest to powierzchnia gładka i wklęsła i tworzy dół biodrowy gdzie nie zgadniesz, ale jest miejsce przyczepu mięśnia biodrowego.

                  I teraz – jak pójdziemy ku tyłowi i do dołu mamy dwa odcinki: przednio – dolny i tylno – górny.

                  Ten przednio – dolny to powierzchnia uchowata kości biodrowej służąca do połączenia stawowego z kością krzyżówą. Jest to odcinek kości pokryty chrząstką (przeważnie włóknistą) właśnie dlatego, aby pięknie połączyć się stawowo z powierzchnią uchowatą kości krzyżowej. Powierzchnia uchowata otoczona jest (choć trudno tu mówić o otoczeniu, bo to mała przestrzeń w porównaniu do całej powierzchni uchowatej) bruzdą przypanewkową, która jest miejscem przyczepu głębokich włókien więzadła krzyżowo – biodrowego brzusznego.

                  No i odcinek tylno – górny nam został, który jest bardzo chropowaty zwany, guzowatością biodrową. Chropowaty jest dlatego, że jest miejscem przyczepu więzadeł i mięśni. Więzadła, które tu się przyczepiają to więzadła krzyżowo – biodrowe międzykostne natomiast mięśnie, które znalazły tu swoje miejsce to mięsień biodrowo – żebrowy lędźwi i wielodzielny.

                  Grzebień i wszystko, co z nim związane omówię następnym razem, bo jednak trochę tego jest.

                  UWAGA!

                  Ten odcinek podcastu został nagrany w 2021 roku. Od 2024 jest wysyłany regularny newsletter z fiszkami do szybkiej i łatwej nauki, podsumowaniem całego odcinka oraz smaczkami, które nie zostały zawarte w podcaście ani tu na stronie. Jeśli chcesz dołączyć do jedynego takiego newslettera w Polsce – pisz na anatomia@anatomiaw5minut.pl i w tytule podaj swoje imię – będzie to dla mnie informacja, że chcesz dostawać właśnie ten newsletter!

                  Sprawdź kiedy jest najbliższy kurs anatomii palpacyjnej, klikając tutaj!

                  Kategorie
                  fizjomaster

                  Psychosomatyka – wpływ czynników psychologicznych na zdrowie fizyczne pacjenta?

                  Psychosomatyka do interdyscyplinarna dziedzina medycyny badająca wpływ psyche na soma człowieka. Pytasz swojego klienta jak się czuje? Wiesz, jak leczyć objawy zaburzeń pscyhosomatycznych? W środowisku, w którym funkcjonujemy, przy obciążeniach, z którymi każdego dnia musimy się zmierzyć, takimi jak: uzależniające substancje (alkohol, nikotyna, leki), stres i procesy poznawcze czy zaburzenia osobowościowe. Reakcja somatopsychiczna i objawy pojawiające się w ciele, stają się kluczowe w diagnostyce i staraniach o lepsze zdrowie klienta. Podejście holistyczne, multidysyplinarne, połączenie umysłu i ciała, osiągnięcie balansu, są fundamentem psychosomatyki, które zyskuje coraz większe znaczenie w opiece zdrowotnej.

                  Psychoterapia przez ciało ? Etymologia i historia psychosomatyki

                    Termin „psychosomatyka” pochodzi od greckich słów „psyche” (dusza, umysł) i „soma” (ciało). Pierwsze podejście do zrozumienia psychosomatyki wykonano dopiero w XX wieku, przez badaczy takich jak Franz Alexander i Georg Groddeck. Wykształciło się ono jako odrębna dziedzina medycyny. Wiesz, że choroby ciała są ściśle związane ze zdrowiem psychicznym? Ich prace zwróciły uwagę na wpływ nieświadomych konfliktów na rozwój chorób somatycznych, co było przełomowe w zrozumieniu powiązań między psychiką a ciałem.

                    Pamiętasz na studiach zajęcia o stresie i jego wpływie na ciało, jakie szlaki aktywuje? Skończmy z mitem, iż jest on tylko negatywny (dystres)! Pozytywne oddziaływanie stresu jest nam potrzebne, działa motywująco do funkcjonowania, napędza nas (eustres), ograniczając występowania negatywnych objawów somatycznych.

                    Na kursie Terapia Wisceralna poruszamy kwestie energetyki pacjenta, zanurz się w świat odczuć i subtelnego dotyku.

                    Psychosomatyka w kontekście współczesnej medycyny

                      Współczesna medycyna psychosomatyczna jest połączeniem psychoterapii, farmakoterapii i technik relaksacyjnych w całościowym ujęciu opieki nad pacjentem. W praktyce często spotykane są osoby, u których występują choroby somatyczne, takie jak choroby mięśni, choroby stawów lub zaburzenia trawienia, wykazujące się brakiem patologicznych wyników badań obrazowych i laboratoryjnych. Psychosomatyka dostarcza narzędzie do leczenia przyczyn tych zaburzeń, kładąc nacisk na wpływ emocji, który ich dotyczy.

                      Modele i mechanizmy zaburzeń somatyzacyjnych

                        Model stresu Hansa Selyego to jeden z fundamentalnych paradygmatów w psychosomatyce, który zawiera informacje, jak chroniczny stres może prowadzić do wyczerpania zasobów adaptacyjnych organizmu, co w konsekwencjach skutkuje pojawieniem się chorób somatycznych. Przewlekły stres uruchamiający działanie fizjologicznego mechanizmu, takiego jak uwolnienie glikokortykosteroidów, co w końcowym momencie może uszkadzać narządy i osłabiać funkcjonowanie organizmu.

                        Teoria psychodynamiczna oznacza, że ​​nieświadome konflikty mogą manifestować się jako objawy somatyczne. Na przykład pacjenci z nierozwiązanymi problemami, nieprzerobioną traumą mogą odczuwać dolegliwości w zakresie cielesności. Zadaj sobie pytanie w takim razie, czy moje ciało ma wpływ na psychikę? Ano ma, gorszy sen, zmęczenie, więcej pracy…brzmi znajomo? I tak powstaje błędne koło, bo gdy jesteś niewyspany i zmęczony, Twoja głowa nie działa prawidłowo.

                        Klasyfikacja chorób psychosomatycznych – a jak wygląda Twoja praktyka gabinetowa?

                        Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest schorzeniem, którego etiologia obejmuje również przyczyny genetyczne, jak i psychiczne. Silny stres może zaostrzyć objawy AZS, takie jak świąd i zaczerwienienie skóry. To ważne, aby uwzględnić aspekt psychiczny w tej chorobie skóry.

                        Zespół jelita drażliwego (IBS) początkowo przebiega z objawami zapalenia, objawiającymi się wzdęciami i trudnościami z wypróżnieniem. IBS jest silnie powiązany ze stresem oraz problemem, który dotyczy lęku i depresji. W związku z tym leczeniem IBS powinno być nakierowane nie tylko na elementy dietetyczne, ale także wsparcie mentalne.

                        Migrena neurologiczna charakteryzująca się nawracającymi objawami połowiczego bólu głowy, często występującymi nudnościami i nadwrażliwością na światło jest zasilana stresem. Czynniki krytyczne, takie jak przewlekły stres, alkohol i słodycze często wywołują napady migreny i występowanie objawów zbliżonych do aury. Ważna jest także gospodarka hormonalna, szczególną rolę odgrywa estrogen u kobiet. Aby skutecznie leczyć migreny, należy ustalić strategie radzenia sobie ze stresem.

                        Oczywiście lista chorób psychosomatycznych jest zdecydowanie większa, jednak wymieniliśmy te najczęstsze i najistotniejsze w populacji ze względu na przebieg choroby i rolę objawów.

                        Objawy zaburzeń, diagnostyka i leczenie chorób psychosomatycznych

                          Rozpoznanie zaburzeń psychosomatycznych wymaga holistycznego rozpoznania, które obejmuje również ocenę somatyczną, jak i funkcje psychospołeczne dotyczące stylu życia, jego jakości i komfortu. Przyczyny chorób psychosomatycznych nie są do końca poznane i wymagają dalszych badań, ale choroby psychiczne na pewno sprzyjają ich występowaniu. Narzędzia diagnostyczne, takie jak kwestionariusze diagnozujące poziom stresu, lęku, snu lub roli społecznej, mogą być pomocne w usuwaniu przyczyn dolegliwości psychosomatycznych.

                          Leczenie zaburzeń psychosomatycznych często wymaga współpracy interdyscyplinarnej, wspartej wieloczynnikową psychoterapią (jak wcześniej wspomnieliśmy, choroby psychiczne są istotnym czynnikiem predykcyjnym relacji somatopsychicznej), farmakoterapią oraz technikami relaksacyjnymi. Psychoterapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest uznawana za szczególne stosowaną w tych zaburzeniach, ponieważ pomaga pacjentowi zrozumieć i zmienić dysfunkcjonalne wzorce myślowe oraz urządzenia wykonawcze, które mają zastosowanie ze stresem.

                          Farmakoterapia w tłumieniu emocji pacjenta może być powiązana z zastosowaniem środków przeciwdepresyjnych, takich jak selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny (SSRI) lub inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI). Leki te mają zastosowanie w leczeniu objawów somatycznych związanych z konsekwencjami depresyjno-lękowymi. W niektórych przypadkach stosuje się leki przeciw lękowe oraz miorelaksanty, które powodują rozluźnienie mięśniowe.

                          Tłumienie emocji i przewlekły stres, znasz sposoby leczenia zaburzeń psychosomatycznych? – praktyka kliniczna

                            W praktyce klinicznej multimodalne podejście do terapii zaburzeń będzie kluczowe. Wnioski ze szczegółowego wywiadu psychospołecznego stają się kluczowymi wynikami badań stresogennych oraz czynnikami ograniczającymi, które mogą stanowić istotną kwestię w walce o dobrostan psychofizyczny pacjenta. Współpraca z psychoterapeutami i psychiatrami, farmakologami klinicznymi oraz fizjoterapeutami jest szczególnie ważna u pacjentów, u których standardowe leczenie somatyczne nie przynosi oczekiwanych rezultatów.

                            Pamiętaj też o nerwie błędnym i jego roli w dystrybucji objawów psychosomatycznych, eustres i dystres są z jego funkcją bardzo mocno powiązane. Zwróć też uwagę na jego wkład w leczeniu i odczuwaniu bólu oraz komunikacji. Pisaliśmy o nim TU

                            Jak się rysuje przyszłość psychosomatyki?

                              Psychosomatyka ma potencjał, aby grać coraz większą rolę w przyszłości medycyny. Dalsze badania nad mechanizmami zachodzącymi między umysłem i ciałem mogą zostać wykorzystane do nowych, bardziej skutecznych metod terapeutycznych. Równocześnie, warto też zwrócić uwagę lekarzy, iż tabletki nie są jedyną formą radzenia sobie z dolegliwościami psychosomatycznymi i niosą skutki uboczne.

                              Psychosomatyka jest kluczową dziedziną medycyny, która bada powiązania między stanem fizycznym i psyche pacjenta. Choroby psychosomatyczne, takie jak atopowe zapalenie skóry, zespół jelita drażliwego czy migreny, pokazują jak duży wpływ na organizm, ma psychiczny stan na somatyzacje objawów u pacjentów. Integracja psychoterapii, farmakoterapii i technik relaksacyjnych fizjoterapii w dolegliwościach psychosomatycznych umożliwia bardziej holistyczne i skuteczne działanie na rzecz zdrowia. W związku z tym, że ich zastosowanie i leczenie są niezbędne w nowoczesnym systemie opieki zdrowotnej.

                              Kategorie
                              podcast

                              Kość miednicza

                              Rozpoczynamy temat kości kończyny dolnej. Zanim jednak jeszcze przejdę do głównego temat, przypominam Ci o dwóch rzeczach, a mianowicie:

                              • Jest newsletter anatomiczny, na który możesz się już zapisać na anatomia@anatomiaw5minut.pl. Poprawną pisownię w razie potrzeby zostawię w opisie. Mail jest całkowicie bezpłatny i bez spamu. Info podstawowe, które jest w odcinku, fiszki, aby łatwiej było Ci się uczyć i kilka ciekawostek anatomicznych z danego tematu, których nie znajdziesz nigdzie poza newsletterem.
                              • W październiku jest kurs anatomii palpacyjnej więc jeśli masz ochotę spędzić ze mną czas ze sporą dawką wiedzy – serdecznie zapraszam. Link również w opisie.

                              No dobra. Zaczynamy dziś cykl czy też po prostu kilka odcinków o kościach kończyny dolnej. Aby miało to ręce i nogi to na pierwszy plan pójdzie nam obręcz i dziś bardzo ogólnie o kości miedniczej, bo od czegoś trzeba zacząć.

                              Obręcz kończyny dolnej (czyli obręcz miednicza) składa się z dwóch kości miednicznej (prawej i lewej). Gdyby ktoś potrzebował informacje do krzyżówek anatomicznych, to właśnie ta kość jest uważana za największą i najszerszą. Sęk w tym, że ona nie jest jedną kością, tylko składa się z trzech kości, a mianowicie kości biodrowej, kości kulszowej i kości łonowej. 

                              Kości te ułożone są w następujący sposób względem siebie:

                              • kość biodrowa – skierowana jest ku górze i do tyłu
                              • kość kulszowa – skierowana jest ku dołowi i do tyłu
                              • kość łonowa – skierowana jest do dołu i do przodu.

                              Nie są one przez całe nasze życie zrośnięte. Dopiero w naszym dorosłym życiu pod względem biologicznym tworzą jednolitą całość, a do tego czasu pomiędzy nimi znajduje się chrząstka.

                              Co więcej, na taki podstawowy wstęp to fakt, że te kości łączą się ze sobą mniej więcej w środku kości miedniczej. Poza tym po stronie zewnętrznej jest bardzo duży dół, zwany panewką. Służy ona do połączenia stawowego z kością udową. Otoczona jest ona przez ostry wał kostny zwany rąbkiem panewki, ale nie po całości – u dołu ten wał jest przerwany przez tzw. wcięcie panewki.

                              Z kości miedniczej ważna jest jeszcze informacja o otworze zasłonowym utworzonym przez kość kulszową i łonową w dolnej części miednicy. Bardziej szczegółowe informacje o każdej z tych kości w kolejnych odcinkach więc serdecznie zapraszam. Do usłyszenia za miesiąc a poczytania zarówno dziś jak i 20-stego na skrzynkach mailowych.

                              Podsumowanie:

                              Kość miednicza składa się z 3 kości:

                              • biodrowej – skierowanej ku górze i do tyłu
                              • kulszowej – skierowanej ku dołowi i do tyłu
                              • łonowej – skierowanej do dołu i do przodu

                              Po stronie zewnętrznej kości miedniczej jest panewka otoczona przez rąbek stawowy.

                              Kość kulszowa i łonowa tworzą otwór zasłonowy w dolnej części miednicy.

                              Link do odsłuchania: https://www.spreaker.com/episode/kosc-miednicza-52–60981664

                              Newsletter anatomiczny: anatomia@anatomiaw5minut.pl

                              Kategorie
                              kurs

                              Terapia wisceralna: Kiedy i dlaczego warto ją stosować?

                              Techniki manualne narządów

                              Leczenie narządów wewnętrznych to zaawansowane podejście terapeutyczne, którego głównym celem jest poprawa funkcjonowania narządów trzewnych poprzez precyzyjne manipulacje manualne na poziomie jamy brzusznej oraz innych powiązanych obszarów ciała. Opracowana przez Jeana-Pierre’a Barrala, francuskiego osteopatę, od lat 80. XX wieku, terapia wisceralna opiera się na głębokim zrozumieniu anatomii, fizjologii oraz subtelnych powiązań między narządami wewnętrznymi a strukturami mięśniowo-szkieletowymi wspomagając leczenie układu wisceralnego.

                              Barral zauważył, że zaburzenia funkcji narządów wewnętrznych mogą prowadzić do różnorodnych objawów klinicznych oraz wpływać na funkcjonowanie układu ruchu. Dlatego też terapia wisceralna koncentruje się na identyfikacji i korekcji ewentualnych ograniczeń ruchomości oraz funkcji narządów wewnętrznych, co może prowadzić do poprawy ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

                              Krótkie wprowadzenie do historii i rozwoju tej techniki.

                              Rola terapii trzewnej sięga lat 80. XX wieku, kiedy to Jean-Pierre Barral rozpoczął swoje pionierskie badania nad złożonymi powiązaniami między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym. Bazując na swojej diagnostyce osteopatycznej i głębokim zrozumieniu anatomicznych oraz fizjologicznych funkcji ciała, Barral opracował unikalne techniki manualne, które miały na celu przywrócenie naturalnej ruchomości oraz funkcji narządów wewnętrznych.

                              Początkowo skupiał się głównie na manipulacjach w obrębie jamy brzusznej, wpływając na ruchomość narządów. Koncentrując się na delikatnych manipulacjach tkankami miękkimi wokół narządów, indukując leczenie układu wisceralnego. Rozwój tych technik był stopniowy, wzbogacony o nowe odkrycia i techniki, które umożliwiały bardziej precyzyjne i efektywne interwencje terapeutyczne, niwelując dysfunkcje trzewne.

                              Obecnie osteopatia wisceralna jest powszechnie stosowana przez fizjoterapeutów, osteopatów oraz innych specjalistów rehabilitacji na całym świecie. Jej rosnąca popularność wynika z jej kompleksowego podejścia do zdrowia, uwzględniającego zarówno fizyczne, jak i funkcjonalne aspekty ciała. Ma wielu kontynuatorów, ale też jest wiele osób, które dziś rozwijają swoje indywidualne techniki manualne, wpływające na narządy jamy brzusznej, bazując na anatomii, fizjologii i nowoczesnych badaniach naukowych. W kolejnych częściach artykułu zgłębimy główne zasady działania terapii wisceralnej, wskazania do jej stosowania, korzyści oraz przeciwwskazania, aby przedstawić pełen obraz tej zaawansowanej metody terapeutycznej.

                              Zasady pracy narządów i mechanizmy działania – funkcjonalna terapia trzewi

                              Wyjaśnienie, czym jest i jaka jest rola terapii trzewnej

                              Fizjoterapia wisceralna opiera się na założeniu, że narządy wewnętrzne mają zdolność do ruchu w obrębie trzewi i innych przestrzeni ciała. Każdy narząd powinien posiadać odpowiednią ruchomość, która umożliwia mu prawidłowe funkcjonowanie. Zaburzenia w tej ruchomości mogą prowadzić do dysfunkcji narządów trzewnych , co z kolei może przejawiać się różnorodnymi objawami klinicznymi.

                              Techniki terapii wisceralnej polegają na delikatnych, manualnych manipulacjach, których celem jest przywrócenie naturalnej ruchomości narządów oraz ich otaczających tkanek. Terapeuta wykonuje subtelne manipulacje przywracające ruch trzewny, które mogą obejmować lekkie naciski, rozciąganie, czy delikatne przesuwanie tkanek. Poprzez te działania stymuluje się układ nerwowy, naczyniowy oraz limfatyczny, co sprzyja poprawie krążenia krwi i limfy, lecząc dysfunkcje trzewne

                              Mechanizmy fizjologiczne i biologiczne za nią stojące

                              Efekty terapii wisceralnej wynikają z różnych mechanizmów fizjologicznych i biologicznych. Manipulacje wykonywane przez terapeutę mogą zmniejszać napięcie tkankowe i regulować ciśnienie wewnątrz jam ciała wpływ na ruch trzewny, poprawiać ukrwienie oraz wspierać naturalne mechanizmy oczyszczania i detoksykacji organizmu niwelując patologie narządów. Stymulacja receptorów nerwowych i mechaniczna manipulacja tkankami może wpływać na regulację autonomicznego układu nerwowego oraz turgor narządów, co ma kluczowe znaczenie dla utrzymania homeostazy organizmu.

                              Ponadto ta metoda terapii manualnej może mieć wpływ na mobilizację płynów ustrojowych, co jest istotne dla poprawy funkcji limfatycznych i odpornościowych organizmu. Poprzez optymalizację funkcjonowania narządów wewnętrznych, terapia wisceralna może również wpływać na ogólną zdolność organizmu do samoregulacji i zdrowienia, regulując patologie narządów.

                              Powiązania między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym

                              Istnieje silna interakcja między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym. Dysfunkcje generowane przez narządy jamy brzusznej mogą prowadzić do zmian w postawie ciała, napięć mięśniowych oraz ograniczeń ruchowych. I tu ważna jest osteopatyczna diagnostyka i badanie trzewi. Na przykład, problemy z przewodem pokarmowym mogą wpływać na funkcjonowanie kręgosłupa lędźwiowego poprzez zmiany w postawie lub napięciu mięśniowym. Z kolei, zaburzenia w funkcjonowaniu mięśni i stawów mogą negatywnie wpływać na perystaltykę jelit. Terapia wisceralna, identyfikując i korygując te wzajemne powiązania, dąży do przywrócenia równowagi i optymalnego funkcjonowania całego organizmu a bazą jej działania jest precyzyjna anatomia.

                              Wskazania do Terapii Wisceralnej

                              Terapia wisceralna jest skuteczną metodą terapeutyczną w leczeniu różnorodnych schorzeń oraz dolegliwości, których podłożem często są dysfunkcje narządów wewnętrznych. Metoda ta opiera się na głębokim zrozumieniu anatomicznych i fizjologicznych powiązań między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym, co pozwala na kompleksowe podejście do leczenia pacjenta. Kluczowe jest także umiejętne badanie trzewi, które doprecyzuje Twoje działanie terapeutyczne.

                              Lista schorzeń i dolegliwości, w których terapia trzewna jest skuteczna – chcesz poznać?

                              1. Problemy z układem pokarmowym

                              – Zespół jelita drażliwego IBS. Pacjenci cierpiący na IBS mogą doświadczać bólów brzucha, wzdęć, biegunki lub zaparcia. Terapia wisceralna może pomóc w normalizacji perystaltyki jelitowej i redukcji objawów.
                              – Zaparcia. Manipulacje wisceralne mogą wspomagać prawidłowe funkcjonowanie jelit, co może poprawić regularność wypróżnień.
                              – Problemy z trawieniem. Osoby z dyskomfortem żołądkowym, niestrawnością, czy zgagą mogą znaleźć ulgę dzięki terapii wisceralnej, która wpływa na funkcje trawienne.

                              Badania TUTAJ 

                              2. Schorzenia wątroby i woreczka żółciowego
                              – Przewlekłe zapalenie wątroby. Terapia wisceralna może wspomagać procesy regeneracyjne wątroby oraz poprawiać krążenie w obrębie tego narządu.
                              – Kamica żółciowa. Manipulacje terapeutyczne mogą pomóc w łagodzeniu bólu i poprawie funkcji woreczka żółciowego.

                              3. Problemy z układem moczowym

                              Przewlekłe infekcje pęcherza. Terapia wisceralna może wspomagać funkcje nerek i pęcherza moczowego, co może pomóc w redukcji częstości infekcji.

                              Badania TUTAJ 

                              4. Dysfunkcje układu oddechowego

                              Przewlekły kaszel. Manipulacje terapeutyczne mogą wpłynąć na poprawę ruchomości przepony i redukcję nadmiernego napięcia mięśniowego, co jest często związane z problemami oddechowymi. Fizjoterapia oddechowa czerpie z oddechu i jego pływu na organizm.

                              5. Bóle pleców i kręgosłupa.

                              Bóle pleców związane z problemami żołądkowymi. Dysfunkcje narządów wewnętrznych, takie jak problemy żołądkowe, mogą wpływać na postawę ciała i napięcie mięśniowe. Terapia wisceralna może pomóc w identyfikacji i korekcji tych powiązań.

                              Badania TUTAJ 

                              6. Stres i napięcie emocjonalne

                              Terapia wisceralna może mieć również korzystny wpływ na redukcję napięcia emocjonalnego poprzez regulację układu autonomicznego, co przyczynia się do ogólnego zwiększenia komfortu psychicznego i fizycznego.

                              Jak widzisz, powyższe przykłady jasno wskazują obszary pracy, gdzie realizują się fizjoterapeuci wykonujący masaż brzucha.

                              Korzyści ze stosowania Terapii Wisceralnej

                              Poprawa funkcji narządów wewnętrznych

                              Terapia wisceralna może znacząco poprawić działanie narządów wewnętrznych poprzez stymulację ich naturalnej ruchomości oraz optymalizację krążenia krwi, limfy i płynów tkankowych. Manipulacje terapeutyczne mają na celu przywrócenie prawidłowego ruchu i położenia narządów, co sprzyja ich lepszemu ukrwieniu oraz zdolności do efektywnego wykonywania swoich funkcji fizjologicznych. Na przykład, poprzez delikatne techniki terapeutyczne możliwe jest wspomaganie perystaltyki jelitowej, co może przynieść ulgę pacjentom z zespołem jelita drażliwego IBS lub innymi zaburzeniami trawiennymi.

                              Terapia bólu i dyskomfortu

                              Dzięki terapii wisceralnej możliwa jest skuteczna redukcja bólu i dyskomfortu wynikająca z zaburzenia funkcji narządów oraz ich powiązaniami z układem mięśniowo-szkieletowym. Techniki normalizacji napięcia pomagają w zmniejszeniu oporu tkankowego, który może być przyczyną bólu, oraz w redukcji stanów zapalnych czy obrzęków. Pacjenci cierpiący na przewlekłe bóle brzucha, bóle pleców związane z problemami żołądkowymi, czy dyskomfort związany z przewlekłymi problemami wątrobowymi, mogą doświadczyć znaczącej poprawy po serii sesji terapeutycznych.

                              Poprawa ruchomości i elastyczności tkanek

                              Terapia wisceralna wspomaga również poprawę ruchomości i elastyczności tkanek, co jest kluczowe dla ogólnego zdrowia i funkcjonowania organizmu. Poprzez delikatne manipulacje tkankami, terapeuta może zmniejszać adhezje i zrosty, które mogą ograniczać naturalną ruchomość narządów oraz struktur mięśniowo-szkieletowych. Optymalizacja ruchomości tkanek wspiera prawidłowe funkcjonowanie narządów, zapewniając lepsze dopływy krwi i limfy, co z kolei sprzyja procesom regeneracyjnym i zdrowieniu.

                              Korzyści te sprawiają, że terapia wisceralna jest szeroko stosowana jako skuteczna metoda terapeutyczna w leczeniu różnorodnych schorzeń i dolegliwości, które mają swoje podłoże w dysfunkcjach narządów wewnętrznych oraz ich powiązaniach z innymi częściami ciała. Regularne sesje terapeutyczne mogą nie tylko przynosić ulgę w istniejących objawach, ale również wspierać ogólny proces zdrowienia i poprawy jakości życia pacjentów.

                              Przeciwwskazania i środki ostrożności

                              Przed rozpoczęciem terapii wisceralnej istotne jest zrozumienie potencjalnych przeciwwskazań oraz środków ostrożności, które mogą mieć kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i skuteczności terapii. Fizjoterapeuci, jako zawód medyczny i zaufania publicznego mają obowiązek wykluczyć wszelkie opcje wystąpienia zdarzeń niepożądanych.

                              Przeciwwskazania do stosowania terapii wisceralnej

                              1. Ostre stany zapalne i zakażenia
                              Pacjenci z ostrymi stanami zapalnymi w obrębie jamy brzusznej, takimi jak ostre zapalenie wyrostka robaczkowego, ostre zapalenie trzustki czy ropień wątroby, nie są odpowiednimi kandydatami do terapii wisceralnej. W takich przypadkach konieczne jest najpierw ustabilizowanie stanu zdrowia pacjenta za pomocą odpowiedniej terapii medycznej.

                              2. Nowotwory
                              Osoby z nowotworami w obrębie narządów wewnętrznych mogą wymagać specjalistycznej oceny i indywidualnego podejścia. W niektórych przypadkach terapia wisceralna może być kontraindikowana lub wymagać ostrożności ze względu na ewentualne ryzyko niekontrolowanego rozprzestrzeniania się procesu nowotworowego.

                              3. Ciężkie choroby serca i naczyń
                              Pacjenci z ciężkimi chorobami sercowo-naczyniowymi, takimi jak niedokrwistość, niestabilna choroba wieńcowa czy niedokrwienie mięśnia sercowego, wymagają specjalistycznej konsultacji kardiologicznej przed podjęciem terapii wisceralnej. Manipulacje manualne mogą wpływać na układ krążenia, dlatego też należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z takimi schorzeniami.

                              Potencjalne ryzyka i środki ostrożności

                              1. Ryzyko perforacji narządowej
                              W przypadku nadmiernego lub niewłaściwego wykonywania manipulacji terapeutycznych istnieje teoretyczne ryzyko perforacji narządowej, zwłaszcza u osób z wcześniejszymi zabiegami chirurgicznymi, bliznami lub osłabionymi tkaniami. Terapeuci wisceralni powinni zachować szczególną ostrożność i stosować odpowiednią technikę manipulacyjną, aby zminimalizować takie ryzyko.

                              2. Reakcje fizjologiczne
                              Manipulacje wisceralne mogą czasami wywoływać reakcje fizjologiczne, takie jak tymczasowe zwiększenie napięcia mięśniowego lub krótkotrwałe pogorszenie objawów. Pacjenci powinni być świadomi możliwości takich reakcji i informować terapeutę o wszelkich dolegliwościach podczas sesji terapeutycznych.

                              3. Indywidualne cechy pacjenta
                              Każdy pacjent ma indywidualne cechy anatomiczne i fizjologiczne, które mogą wpływać na odpowiedź organizmu na terapię wisceralną. Dlatego ważne jest, aby terapeuci mieli odpowiednie wykształcenie i doświadczenie w diagnozowaniu i dostosowywaniu technik terapeutycznych do potrzeb konkretnego pacjenta.

                              Podsumowując, terapia wisceralna jest skuteczną metodą terapeutyczną, ale wymaga odpowiedniego podejścia i indywidualnej oceny każdego przypadku. Przeciwwskazania oraz ryzyka związane z terapią powinny być starannie rozważane przez terapeutę, oraz pacjenta przed rozpoczęciem leczenia, aby zapewnić bezpieczeństwo i skuteczność terapii.

                              Jak wygląda leczenie narządów wewnętrznych — osteopatyczna diagnostyka i leczenie?

                              Kompleksowe leczenie pacjenta wymaga precyzyjnych manipulacji i delikatnego podejścia do narządów wewnętrznych oraz tkanek otaczających. Oto typowy przebieg sesji terapii wisceralnej oraz informacje dotyczące technik, narzędzi oraz oczekiwań pacjenta.

                              Opis typowej sesji terapii wisceralnej

                              1. Wywiad i ocena pacjenta

                              Sesja terapii wisceralnej zazwyczaj rozpoczyna się od dokładnego wywiadu medycznego, w którym terapeuta zbiera informacje dotyczące historii zdrowia pacjenta, istniejących dolegliwości oraz ewentualnych wcześniejszych zabiegów chirurgicznych. Ocena palpacyjna może być również przeprowadzona w celu zidentyfikowania obszarów napięć czy ograniczeń ruchomości. Całej niezbędnej diagnostyki i oceny palpacyjnej uczymy na szkoleniu z terapii wisceralnej

                              2. Stabilizacja postawy pacjenta

                              Pacjent zazwyczaj leży na leżance terapeutycznej w wygodnej pozycji, która umożliwia dostęp do obszarów brzucha i klatki piersiowej. Terapeuta dba o odpowiednią stabilizację postawy, co może być istotne szczególnie w przypadku pacjentów z problemami kręgosłupa lub innych układów.

                              3. Manualne metody leczenia
                              Terapeuta używa specjalistycznych technik manualnych, które obejmują delikatne manipulacje narządami wewnętrznymi, ich powięzią oraz strukturami mięśniowo-szkieletowymi. Techniki te są bardzo precyzyjne i dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz zdiagnozowanych problemów. Wszystkich niezbędnych technik do wykonania terapii wisceralnej również nauczysz się na naszym szkoleniu. Nie tylko suchej techniki, ale również rozumienia, po co ją stosujesz, aby była możliwość modyfikacji danej techniki w gabinecie w zależności od potrzeb pacjenta.

                              Techniki i narzędzia używane przez terapeutę — masaż brzucha

                              1. Manipulacje manualne
                              Terapeuta wykonuje manipulacje manualne, które mają na celu przywrócenie prawidłowej ruchomości i funkcji narządów wewnętrznych. Techniki te mogą obejmować delikatne naciski, rotacje oraz lekkie przesunięcia, które wspomagają naturalne procesy fizjologiczne.

                              2. Ocena palpacyjna
                              Podczas sesji terapeuta często stosuje ocenę palpacyjną, aby zlokalizować obszary napięć, zrostów czy ograniczeń ruchomości. To umożliwia dokładniejszą diagnozę i personalizację terapii.

                              3. Specjalistyczne pozycjonowanie
                              W niektórych przypadkach terapeuta może prosić pacjenta o zmianę pozycji ciała, aby uzyskać lepszy dostęp do konkretnych obszarów anatomicznych.

                              Wszystkich technik niezbędnych do przeprowadzenia bezpiecznej i skutecznej sesji terapeutycznej nauczysz się na naszym szkoleniu.

                              Czego pacjent może się spodziewać podczas sesji?

                              Podczas sesji terapii wisceralnej pacjent może doświadczyć różnych wrażeń i efektów:

                              – Odczucie głębokiego rozluźnienia: manipulacje terapeutyczne często prowadzą do uczucia głębokiego rozluźnienia i odprężenia, zwłaszcza w obszarze brzucha i klatki piersiowej.

                              – Delikatne napięcie lub dyskomfort: w niektórych przypadkach pacjent może odczuć delikatne napięcie lub krótkotrwały dyskomfort podczas manipulacji, szczególnie w obszarach zablokowanych lub spastycznych tkanek.

                              – Odczucie poprawy ruchomości i komfortu: po sesji pacjenci często zgłaszają poprawę ruchomości tkanek, zmniejszenie bólu oraz lepsze samopoczucie. Efekty te mogą być odczuwane zarówno natychmiast po terapii, jak i w kolejnych dniach.

                              Zarówno techniki, jak i efekty terapii wisceralnej są dostosowywane do indywidualnych potrzeb pacjenta oraz jego stanu zdrowia. Regularne sesje terapeutyczne mogą przynosić długoterminowe korzyści poprzez poprawę funkcji narządów wewnętrznych, redukcję bólu oraz zwiększenie ogólnej jakości życia.

                              Badania i dowody naukowe — czy terapia trzewi działa?

                              Terapia wisceralna, pomimo swojego długiego stosowania praktycznego, jest także przedmiotem badań naukowych, które potwierdzają jej skuteczność i mechanizmy działania.

                              Przegląd badań naukowych potwierdzających skuteczność terapii wisceralnej

                              Badania naukowe nad terapią wisceralną koncentrują się na różnych aspektach jej wpływu na organizm ludzki, w tym na poprawę funkcji narządów wewnętrznych, redukcję bólu oraz ogólną poprawę zdrowia pacjentów. Oto kilka kluczowych obserwacji z przeglądu dostępnych badań:

                              1. Poprawa działania narządów wewnętrznych
                              Badania kliniczne potwierdzają, że terapia wisceralna może wpływać na poprawę ruchomości i krążenia w obrębie narządów wewnętrznych, co z kolei wspomaga ich naturalne funkcje fizjologiczne.

                              2. Redukcja bólu i dyskomfortu
                              Badania wykazały, że regularne sesje terapii wisceralnej mogą skutecznie redukować ból związany z problemami narządowymi oraz zespołami bólowymi związanymi z układem mięśniowo-szkieletowym.

                              3. Zmniejszenie napięcia mięśniowego
                              Terapia wisceralna została zbadana pod kątem jej wpływu na zmniejszenie napięcia mięśniowego w obszarach związanych z funkcjami narządów wewnętrznych, co przyczynia się do ogólnego relaksu i poprawy komfortu pacjentów.

                              Studia przypadków

                              Studia przypadków stanowią kluczowy element potwierdzający skuteczność oraz zastosowanie terapii wisceralnej w praktyce klinicznej. Przedstawiamy szczegółowe opisy przypadków oraz relacje pacjentów i terapeutów, które obrazują różnorodność korzyści płynących z tej metody terapeutycznej.

                              Opisy przypadków, które ilustrują skuteczność terapii wisceralnej

                              1. Przypadek A: Zespół jelita drażliwego IBS

                              Pacjentka, lat 38, od lat zmagała się z przewlekłymi objawami zespołu jelita drażliwego, takimi jak silne bóle brzucha, wzdęcia oraz nieregularności jelitowe. Przeszła przez szereg standardowych terapii medycznych, które nie przynosiły długotrwałych rezultatów. Po konsultacji z terapeutą wisceralnym i rozpoczęciu, regularnych sesji terapii, zauważyła znaczną poprawę swojego stanu zdrowia. Bóle brzucha uległy złagodzeniu, wzdęcia stały się mniej uciążliwe, a funkcjonowanie jelit wróciło do normalności. Pacjentka poczuła również ogólne poprawienie jakości życia, co pozwoliło jej na aktywniejszy tryb życia bez ciągłego dyskomfortu.

                              2. Przypadek B: Przewlekłe zapalenie wątroby

                              Mężczyzna, lat 45, z historią przewlekłego zapalenia wątroby, skarżył się na chroniczne zmęczenie, bóle brzucha oraz ogólne osłabienie organizmu. Regularne sesje terapii wisceralnej, które skupiły się na poprawie krążenia i funkcji wątroby, przyniosły widoczne rezultaty. Po kilku miesiącach terapii pacjent zauważył znaczną poprawę samopoczucia, zmniejszenie bólu brzucha oraz obniżenie poziomów enzymów wątrobowych, co potwierdziły kolejne badania laboratoryjne. Pacjent kontynuuje terapię wisceralną jako część długoterminowego planu leczenia, co przyczynia się do utrzymania zdrowia wątroby i ogólnego stanu zdrowia.

                              Relacje pacjentów i terapeutów

                              1. Opinia pacjenta:

                              „Terapia wisceralna była dla mnie ostatnią deską ratunku. Od lat cierpiałam na zespół jelita drażliwego, który znacząco wpływał na moje codzienne życie. Po kilku miesiącach regularnych sesji z terapeutą wisceralnym, zauważyłam ogromną poprawę. Bóle brzucha są rzadsze, nie muszę już stale kontrolować, gdzie są toalety, a moje życie wróciło do normalności.”

                              2. Opinia terapeuty:

                              „Pracując z pacjentami, widzę jak terapia wisceralna może zmieniać ich życie. Techniki normalizacji napięcia to nie tylko manipulacje fizyczne, ale też psychologiczne wsparcie dla osób cierpiących na różnorodne schorzenia. Kiedy widzę, że pacjenci odzyskują komfort i jakość życia, wiem, że wykonuję pracę, która ma rzeczywisty wpływ na ich zdrowie i dobrostan.”

                              Studia przypadków oraz relacje pacjentów i terapeutów są niezwykle ważnym elementem, który podkreśla złożoność i potencjał terapii wisceralnej. Każdy przypadek jest unikalny i wymaga indywidualnego podejścia, co jest fundamentem skutecznego leczenia opartego na tej metodzie. Dalsze badania i dokumentowanie przypadków mogą jedynie poszerzać naszą wiedzę na temat efektywności terapii wisceralnej oraz jej roli w kompleksowym podejściu do zdrowia pacjentów.

                              Podsumowanie

                              Terapia wisceralna to zaawansowana metoda terapeutyczna, która zyskuje coraz większe uznanie dzięki swojej skuteczności oraz szerokiemu zakresowi zastosowań w leczeniu różnorodnych schorzeń i dolegliwości. Poniżej przedstawiamy kluczowe punkty dotyczące terapii wisceralnej oraz rekomendacje dla fizjoterapeutów i studentów fizjoterapii.

                              Kluczowe punkty na temat terapii wisceralnej

                              1. Kompleksowy charakter terapii
                              Terapia wisceralna koncentruje się na manipulacjach narządów wewnętrznych, powięzi oraz struktur mięśniowo-szkieletowych, mających na celu przywrócenie ich prawidłowej funkcji i ruchomości.

                              2. Skuteczność w leczeniu schorzeń narządowych
                              Badania naukowe oraz studia przypadków potwierdzają, że terapia wisceralna może przynosić ulgę pacjentom z różnymi schorzeniami, takimi jak zespół jelita drażliwego, przewlekłe zapalenie wątroby czy problemy z układem pokarmowym.

                              3. Redukcja bólu i poprawa funkcji narządów
                              Regularne sesje terapeutyczne często prowadzą do zmniejszenia bólu oraz poprawy funkcji narządów wewnętrznych, co przekłada się na ogólne polepszenie jakości życia pacjentów.

                              4. Długoterminowe korzyści zdrowotne
                              Terapia wisceralna nie tylko łagodzi objawy, ale także może wpływać na długoterminowe utrzymanie zdrowia poprzez wspieranie naturalnych procesów regeneracyjnych organizmu.

                              Rekomendacje dla fizjoterapeutów i studentów fizjoterapii

                              1. Kontynuacja nauki i doskonalenie umiejętności:
                              Z uwagi na złożoność terapii wisceralnej, rekomenduje się fizjoterapeutom systematyczne doskonalenie swoich umiejętności poprzez uczestnictwo w specjalistycznych szkoleniach oraz kursach poszerzających wiedzę z zakresu anatomii, fizjologii oraz terapii manualnej.

                              2. Indywidualne podejście do pacjenta:
                              Każdy pacjent jest unikalny, dlatego kluczowe jest indywidualne podejście do diagnozy i terapii, dostosowane do potrzeb i stanu zdrowia konkretnej osoby.

                              3. Współpraca z zespołem medycznym:
                              W przypadku pacjentów z poważnymi schorzeniami, rekomenduje się współpracę z innymi specjalistami medycznymi, takimi jak gastroenterolodzy, hepatolodzy czy chirurdzy, w celu zapewnienia kompleksowej opieki i najlepszych wyników terapeutycznych.

                              Terapia wisceralna jest dynamicznie rozwijającą się dziedziną fizjoterapii, która dzięki swoim unikalnym technikom manualnym oraz holistycznemu podejściu znajduje coraz szersze zastosowanie w praktyce klinicznej. Wartościowe są dalsze badania i dokumentacja przypadków, które mogą wspierać rozwój tej metody oraz lepsze zrozumienie jej mechanizmów działania. Dla fizjoterapeutów jest to niezwykle wartościowe narzędzie, pozwalające na efektywne wspieranie zdrowia i dobrostanu swoich pacjentów.

                              Dalsze kroki — kurs terapii wisceralnej

                              Jak i gdzie zdobyć dodatkową wiedzę i szkolenia z zakresu terapii wisceralnej

                              Terapia wisceralna to zaawansowana technika fizjoterapeutyczna, której skuteczność i złożoność wymaga ciągłego doskonalenia i poszerzania wiedzy. Poniżej przedstawiamy informacje na temat zdobywania dodatkowej wiedzy oraz możliwości szkoleniowych oferowanych przez Fizjomaster.

                              1. Specjalistyczne kursy i szkolenia:

                              Fizjomaster oferuje kurs z zakresu terapii wisceralnej, który są prowadzony przez doświadczoną specjalistkę z tej dziedziny. Kurs ten obejmują zarówno teorię w formie on-line dostarczoną Ci przed kursem, aby się przygotować i nie tracić czasu na szkoleniu na teorię jak i praktykę, zapewniając uczestnikom niezbędną wiedzę i umiejętności do skutecznego stosowania terapii wisceralnej w praktyce klinicznej.

                              2. Materiały edukacyjne i wsparcie merytoryczne:

                              Oprócz szkolenia, Fizjomaster oferuje dostęp do materiałów edukacyjnych nagranych dla Ciebie przed szkoleniem i w trakcie szkolenia, artykułów naukowych oraz wsparcia merytorycznego, które wspierają dalszy rozwój zawodowy fizjoterapeutów zainteresowanych terapią wisceralną.

                              Informacje o kursach oferowanych przez Fizjomaster

                              1. Kurs Terapii Wisceralnej:

                              Kurs obejmuje kompleksowy program nauczania, który skupia się na anatomii i fizjologii narządów wewnętrznych, technikach terapeutycznych oraz praktycznym stosowaniu terapii wisceralnej w różnych przypadkach klinicznych. No i porządnej diagnostyce.

                              2. Certyfikaty i akredytacje:

                              Ukończenie kursów oferowanych przez Fizjomaster może prowadzić do uzyskania certyfikatów oraz akredytacji, które potwierdzają zdobytą wiedzę i umiejętności w dziedzinie terapii wisceralnej.

                              Dzięki szerokim możliwościom szkoleniowym i wsparciu merytorycznemu oferowanemu przez Fizjomaster fizjoterapeuci mają możliwość dalszego rozwoju zawodowego oraz efektywnego wprowadzania innowacyjnych metod terapeutycznych do swojej praktyki. Kontynuacja nauki w zakresie terapii wisceralnej jest kluczowa dla zapewnienia wysokiej jakości opieki i najlepszych wyników terapeutycznych dla pacjentów.

                              Chcesz wziąć udział w szkoleniu – TU znajdziesz szczegóły.

                              Widzimy się na sali szkoleniowej